REKONSTRUKCJE BE... Nicht wahr ? Jak polskie ! Może POLSAT to pokaże > W maju 1919 roku przez wieś przechodziła linia frontu w walce między świeżo odrodzoną Polską a Zachodnio-Ukraińską Republiką Ludową. Oszczów kilkakrotnie w tym czasie przechodził z rąk do rąk. W okresie międzywojennym wieś była w połowie zamieszkiwana przez Polaków, w połowie przez Ukraińców. Stosunki między obiema nacjami zdawały się układać, pomimo zniszczenia prawosławnej cerkwi w akcji rewindykacyjnej w 1938 roku, może dlatego, że we wsi pozostała druga cerkiew (rozebrana dopiero w 1950). Jednak nacjonalizm okazał się silniejszy - już w grudniu 1939 roku Ukraińcy zaczęli sypać we wsi kopiec – tzw. grób Polski. Tego samego dnia gestapo aresztowało miejscowego nauczyciela – Jana Czarnieckiego przy aplauzie sypiących kurhan Ukraińców. Jego żona Maria bała się od tej pory sypiać w Oszczowie – przeniosła się więc do koleżanki, do pobliskiego Honiatyna. Tam jednak spotkała ją straszna śmierć - w październiku 1943 roku ginie zarąbana siekierą przez pijanych nacjonalistów ukraińskich. W samym Oszczowie dramat rozegrał się kilka miesięcy później – w marcu 1944 roku. Sołtys zwołał zebranie w celu omówienia zasad współżycia obu narodów i uniknięcia walk. Spotkanie miało się odbyć w miejscowym Domu Ludowym. Okazało się jednak, że na miejsce przybyła upowska sotnia „Jahody” - ukraińskich mieszkańców wsi wypuszczono, Polaków rozstrzelano na miejscu. Zginęły wówczas 24 osoby, z tych którzy chcieli wziąć udział w zebraniu, ocalał jedynie ksiądz – ostrzeżony w ostatniej chwili przez swego ukraińskiego sąsiada. Zabitych pochowano w kurhanie powstańców styczniowych. Ci, którzy na zebranie się nie stawili – uciekli do oddalonych o jakieś 3 km na zachód Horoszczyc, zamieszkiwanych w całości przez ludność polską. Ukraińską ludność Oszczowa wysiedlono po wojnie na tereny ZSRR i na ziemie odzyskane.
Posted on: Sun, 21 Jul 2013 22:40:59 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015