Rozważanie na 3 Lipca 2013 roku 27.06.2013r. Czwartek 13:36:00 Dziś w Martyrologium wspominamy między innymi: Św. Tomasz Apostoł . święty Tomasz Apostoł. Teksty ewangeliczne w siedmiu miejscach poświęcają świętemu Tomaszowi Apostołowi łącznie trzynaście wierszy. W innych księgach Pisma Świętego, jedynie Dzieje Apostolskie wspominają o nim jeden raz. Tomasz jest również znany jako Didymos, czyli „Bliźniak”, należy do ścisłego grona dwunastu Apostołów. Ewangelie wspominają go, kiedy jest gotów pójść wraz z Jezusem na śmierć. W wieczerniku podczas ostatniej wieczerzy, ponadto w osiem dni po zmartwychwstaniu , kiedy ze sceptycyzmem wkłada ręce w bok Jezusa. Ponadto nad jeziorem Genezaret, gdy jest świadkiem cudownego połowu ryb po zmartwychwstaniu Jezusa. Osoba świętego Tomasza Apostoła wyjątkowo mocno zainteresowała się tradycja chrześcijańska. Pisze o nim również Euzebiusz z Cezarei, który jest pierwszym historykiem Kościoła. Ponadto Rufin z Akwilei , a także święty Grzegorz z Nazjanzu, święty Ambroży, święty Hieronim i święty Paulin z Noli. Wedle ich relacji święty Tomasz miał głosić Ewangelię wpierw Partom, czyli w obecnym Iranie. Później w Indiach. Tam też w kalamina w 67 roku poniósł śmierć męczeńską. Pisze o tym Klemens Aleksandryjski , Orygenes, Sokrates, Pseudo-Doroteusz i święty Ambroży, święty Grzegorz z Nazjanzu , święty Paulin oraz święty Hieronim. Tak też podaje o nim Martyrologium Rzymskie. Został pochowany w Mailapur , czyli przedmieście dzisiejszego Madrasu. Jednak już w III wieku jego relikwie przeniesiono do Edessy, później na wyspę Chips, a w 1258 roku do Ortony w Italii. O zainteresowaniach osobową świętego Tomasza Apostoła świadczą również liczne apokryfy są wśród nich: Historia Abgara, Apokalipsa Tomasza, Dzieje Tomasza, Ewangelia Tomasza, Pierwszy apokryf jest znany jedynie z relacji Euzebiusza zmarłego około 340 roku. Apokalipsa świętego Tomasza jest zwana także Listem Pana naszego Jezusa Chrystusa do Tomasza lub też jest zwana Słowami Zbawiciela do Tomasza, Ona to opisuje koniec świata. Natomiast Ewangelia świętego Tomasza jest ciekawsza. Na jej treść składa się logia, czyli słowa Chrystusa. Zdań tych jest sto czternaście. Według Euzebiusza zbiór ten miał posiadać biskup święty Popiasz zmarły około sto trzydziestego roku. On to miał do słów tych miał napisać komentarz. Część tych słów została odkryta w 1897 roku i w 1903 roku w Egipcie w Oxyrhunchos. Od tej „ewangelii” należy odróżnić jeszcze jedną, zupełnie inną, która także jest przypisywana świętemu Tomaszowi. Ona to obejmuje opis lat dziecięcych Pana Jezusa. Stąd się właśnie wzięły średniowieczne legendy o ptaszkach, klejonych z gliny i ożywianych przez Jezusa w zabawie z rówieśnikami. Interesujący jak oryginalny jest ostatni wymieniony wyżej apokryf, a mianowicie Dzieje Tomasza. Powstał on dopiero w IV lub V wieku. Opisuje on podróż świętego Tomasza do Indii w roli architekta na zaproszenie tamtejszego króla Gondafora, On jednak zamiast budować pałac królewski to głosił Ewangelię, a pieniądze , a pieniądze, które miały być przeznaczone na budowę pałacu przeznaczył na ubogich. Z czasem na skutek jego nauk i cudów nawrócił się król i jego rodzina. Katolickie Indie czczą świętego Tomasza jako swojego Apostoła. Apokryfy głoszą, że Tomasz miał tam dotrzeć , tam głosić Ewangelię i tam ponieść śmierć męczeńską. Według Apokryfów w 52 roku po narodzeniu Chrystusa miał wylądować na Zachodnim wybrzeżu Malabaru i założył tam siedem kościołów. W 1517 roku Portugalczycy wylądowali w Mylapore , miano im pokazać grób Apostoła. Pamięć o Apostole zachowali tamtejsi chrześcijanie nestoriańscy. W Indiach również jest najgłośniejsze seminarium świętego Tomasza Apostoła. Znajduje się on na miejscu, gdzie według miejscowej tradycji Tomasz miał ponieść śmierć męczeńską. To miejsce posiada różne nazwy. Najczęściej spotykane to Calamina. Ponadto Thomas Mount, czyli góra świętego Tomasza. Ponadto Madras, Maabar i Meliapore. Także wszystkie te nazwy określają jedną miejscowość „Górę świętego Tomasza”, która jest położona na jednym z przedmieść Madrasu. Święty Tomasz jest patronem Indii , Portugalii, Urbino, Parmy, Rygi, Zamościa, ponadto architektów, budowniczych, cieśli, geodetów, kamieniarzy, murarzy, stolarzy, małżeństw i teologów. W ikonografii przedstawiany jest jako młodzieniec. Do wieku XIII na Zachodzie, a do XVIII wieku na Wschodzie. W późniejszym czasie już jako starszy mężczyzna w tunice i płaszczu. W prezentacji ikonograficznej powraca wątek „niewiernego” Tomasza. Atrybutami jego są: kątownica, kielich, księga, miecz, serce, włócznia, którą go przeszyto, zwój. Kochani moi jak często nam jest trudno uwierzyć komuś w coś na słowo? Jak często wówczas upodabniamy się w tym do świętego Tomasza Apostoła , zwanego niewiernym Tomaszem. Jednak sądzę, że bardzo ważne jest to, byśmy i w innych sprawach i momentach się do niego upodabniali. Byśmy byli w stanie nawet podążyć w dalekie miejsca, by tam głosić Ewangelię, czy też dawać wszędzie, gdzie się znajdziemy sobą przykład życia Ewangelicznego, ważne byśmy byli w stanie nawet za wiarę umrzeć, byśmy byli gotowi pójść wraz z Chrystusem na śmierć.. My nie jesteśmy naocznymi świadkami Zmartwychwstania, lecz pośrednimi, a jeśli w to wszystko uwierzyliśmy to tym bardziej cieszmy się, bo Dobry Chrystus nas błogosławi na tą okoliczność. Jednak ta sytuacja z Chrystusem i Apostołem Tomaszem ukazuje nam pewną fundamentalną prawdę, a mianowicie, że tylko obecność Boga pozwala nam, że Panem jest Jezus. Kochane siostry i kochani bracia zauważmy i doceńmy to, że Bóg jest w swojej dobroci nieskończony. To on właśnie w nas tak pięknie podtrzymuje płomyk wiary, który czasem może się wydawać, że gaśnie lub zgasł. Tak możemy odczuwać wtedy gdy grzeszymy, szczególnie, gdy nadużywamy bożego miłosierdzia. Bóg zawsze chętnie udziela nam swojej mocy, udziela nam swojego Ducha , a to między innymi dlatego, byśmy byli w stanie wołać: „Pan mój i Bóg mój”. To wszystko moi mili powinno być dla nad takie naturalne i powszechnie obecne, a jednocześnie niezwykłe, gdyż to wszystko opiera się o religię, o wiarę. A religia niewątpliwie jest w swojej naturze obcowaniem człowieka z Bogiem. Natomiast modlitwa wyraża to obcowanie w postaci rozmowy, a jeśli szczerze wierzymy, szczerze Boga kochamy i grzechów się wystrzegamy to nasz dialog z Stwórcą staje się tak bardzo pełny jak i poufny. A każdy z nas jest dzieckiem Bożym, a każdy z nas jest jako to Boże dziecko do tegoż dialogu wezwany i powołany. Jeśli nasza modlitwa, czyli dialog z Bogiem jest odpowiednio długa, to nic nas w tym kontakcie nie ogranicza, gdyż stajemy się w pewnym stopniu mistykami. A zapał do dalszych z Bogiem dialogów wciąż w nas budzi się i nigdy nasz dialog nie kończy się. Jeśli przylgniemy jak ufne dziecko do Boga Ojca to zawsze będziemy z Bogiem, a On zawsze będzie z nami. I już nie będziemy sami, a takie coś jak samotność i smutek pryśnie, taki będzie piękny skutek tego, że my jako jednostka i jako całość Bożego, Chrystusowego Kościoła przytulimy się do Jego Ojcowskiego, Miłosiernego, Bożego Serca. Kochane siostry, drodzy bracia życzę szczerze z serca zarówno wam jak i sobie, byśmy usłyszeli Głos Boga, a najlepiej już dziś, po co tracić te krótkie, ulotne chwile pielgrzymiej doczesności, Ja wiem, że kocham Boga, mimo, że grzeszny człek jestem, ale przyznaję się, że kocham Go i ,że zawsze będę słuchał tego, co mówi we mnie i będzie mówił we mnie Bóg. I życzę wam, byście tak jak ja te słowa szczerze przed Bogiem w waszym z Nim osobistym dialogu powiedzieli. Łukasz Żydek
Posted on: Sat, 29 Jun 2013 08:18:43 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015