SELAMÜNKAVLEN- ROMAN(DENEMESİ) CİLT 1, SAYFA 88 Sırtüstü yatarken müthiş bir aydınlık oldu. Hâlbuki perdeler kapalıydı, gündüzdü, oda loştu. Odamdaki yarım bir karpuz avize ve içinde spiral, tasarruflu ampul. Yanmıyordu! Ama bu ışık neydi? Ağustosta plaj kenarı! Yanan binlerce mum, sonsuz bir aydınlık, inanılmaz bir huzur. Kavuşmak istediğim ve çok özlediğim, görmek istediğim onlarca ruha mı koşuyordum? En başta BABACIĞIM, MUSTAFA KEMAL, DENİZ, YUSUF, HÜSEYİN, CHAVEZ, CHE, ZEKİ MÜREN, CEM KARACA, BARIŞ MANÇO, KEMAL SUNAL, UĞUR MUMCU, ABDİ İPEKÇİ, BAHRİYE ÜÇOK, MUAMMER AKSOY… Onlarsız bir hayatın da tadı-tuzu kalmamıştı! Ve hatırlayamadıklarım… Kim bilir kimler? Ben özlemiştim ama onların benden haberi var mıydı, kavuşup, hasret giderebilecek miydik, beni bekliyorlar mıydı? Ölümün kendisini ve sonrasını bilmem ama “ölüm anında” korkacak bir şey yoktu! Bu huzuru, teslimiyeti, kaygıların sona ermesini hiçbir şeyle değişemezdim… Sudan çıkar gibi sessizce doğdum! Suya tramplenden atlamışçasına gürültü çıkaramazdım! Havuzun merdivenlerinden sessizce inip, kendimi sonsuz derinliklere bırakmalıydım! Ve öyle oluyordu, her şey yolundaydı!
Posted on: Thu, 01 Aug 2013 22:27:31 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015