Schijt… Onze trouwe, lieve, waakzame, speelse viervoeter en surrogaat kind de Canis Lupus Familiaris (oftewel den hond) behoort met zo’n kleine 2.3 miljoen collega’s tot het (bijna) meest gehouden huisdier onzer monarchie. Alleen van het soort kat struinen er 1,2 miljoen meer rond. Hoeveel er van die twee in totaal (onder begeleiding of niet) loslopen is mij allerminst bekend, maar ik kan mij toch niet aan de indruk onttrekken dat dit minimaal de helft moet zijn. Gelijnd, los, aangelijnd naast fiets, dan wel los naast fiets is de variatie die dagelijks aan mijn min zes onder heven zintuigen voorbijtrekt, terwijl ik met een iets hogere regelmaat een meervoud aan katten door tuinen zie banjeren en/of hersenloos de weg over ziet steken, alsmede overal hondenstront zie liggen. Nu heb ik met dat schijten geen probleem – dat beestje moet het per slot van rekening ook kwijt - maar daarentegen des te meer met het baasje die geenszins de moeite neemt om het op te ruimen. Heb zelf ook ooit een hond gehad, maar die heb ik never nooit ongecontroleerd laten schijten en al helemaal niet op stoepen, wandel- dan wel fietspaden, kinderspeelplaatsen en/of overige plekken waar anderen er hinder van kunnen ondervinden. Kan je lang, kan je kort over zijn, maar dat heeft toch alles en alleen met fatsoen te maken, edoch schijnt men daar tegenwoordig een chronisch gebrek, dan wel schijt aan te hebben. Geldt ook voor loslopende in het bos, want ik hou er helemaal niet van om door zo’n kwijlende bek besprongen, dan wel besnuffeld te worden. Integendeel, hij duwt die natte neus maar in andermans zaken. “Castor hierrrrr…” “Hierrrrr Castorrrrrr……hierrrrrrr…!!!!!!!!” “Doet’tie anders nooit hoor…” Rot op, doet’tie altijd, je bent gewoon te beroerd om een luistercursus met die vlooienbak te volgen en bent zelf kennelijk geheel gebrouilleerd met het begrip “verantwoordelijkheid dragen”, want het ligt altijd en immer aan een ander, maar never nooit aan hun zelf. Ooit, eens, toen hebben wij ook zo’n hond gehad, waarvan de kinderen der vorige eigenaar het leuk vonden om de betreffende ( in de schuur vastgebonden) collie, helemaal gek te maken met het geronk en geraas van uitlaatloze bromfietsen. Gevolg, ieder voorbij knallende brommerfietser werd spontaan alsmede vol overgave in zijn flikker gebeten. Onacceptabel in overtreffende trap, maar wat mijn vader ook probeerde, hij kreeg het er niet uit. Althans….tot het moment dat de grens van het toelaatbare dermate ver overschreden was dat hij (samen met een kennis) met het beestje een middagje het bos in is geweest. Wat zich daar heeft afgespeeld is mij niet bekend, maar geheel gemetamorfoseerd keerde onze Lassie huiswaarts en heeft zich nadien buitengewoon onderdanig gedragen. Fouten maken we allemaal en daar is helemaal niets mis mee, vermits we er maar van leren. Maar ik kan mij toch niet aan de indruk onttrekken dat de meeste niet van hun fouten (willen) leren en wij daar dan maar mee moeten leren leven. Maar daar heb ik dan weer schijt aan…..
Posted on: Sun, 21 Jul 2013 15:54:12 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015