Sobór Nicejski II (787) Wprowadzenie Drugi Sobór Nicejski z 787 roku, siódmy Sobór Powszechny jest ostatnim w pełni uznawanym zarówno przez Kościół katolicki, jak i Kościół prawosławny. Jego głównym tematem był spór o prawomocność oddawania czci obrazom. Za pierwszego ikonoklastę uznaje się Epifaniusza z Salaminy (ok. 315-403), który zniszczył kolorowy obraz Chrystusa, ponieważ uznał sztukę i malowanie postaci świętych za nowy rodzaj bałwochwalstwa, wprowadzony za sprawą diabła. W VII oraz w VIII wieku pogląd ten znalazł wielu zwolenników, zwłaszcza był popierany przez cesarzy. Tymczasem w roku 780 regentka cesarzowa Irena, objęła władzę w imieniu swego syna Konstantyna VI sprzyjając kultowi ikon. W 784 roku zwróciła się do papieża Hadriana I (771-795), aby poinformować go o swoim zamiarze zwołania soboru powszechnego. Ten zebrał się w sierpniu 786 roku w kościele pod wezwaniem Świętych Apostołów w Konstantynopolu, jego obrady zostały jednak przerwane już w pierwszym dniu przez wojsko wierne pamięci ikonoklasty Konstantyna V. Ponownie zebrano się dopiero 4 września 787 roku. Uczestniczyło w nim około 250 biskupów z przedstawicielami papieża: Piotrem, archiprezbiterem Kościoła rzymskiego, i jego imiennikiem z rzymskiego klasztoru świętego Saby. Przewodniczył prawdopodobnie Tarazjusz, patriarcha Konstantynopola, oraz mnisi — Jan i Tomasz — jako przedstawiciele stolic wschodnich: Antiochii, Aleksandrii i Jerozolimy. W posiedzeniach uczestniczyli także dwaj legaci cesarzowej — patrycjusz Petronas i strateg wojskowy Jan — jak również różni mnisi, igumeni i archimandryci. 13 października, w czasie VII sesji ogłoszono soborową definicję wiary, w której podkreślano, że nie chce się ani niczego odejmować, ani niczego dodawać do Tradycji Kościoła, ale tylko zachować wszystko, co jest zgodne z sześcioma soborami powszechnymi, czego dowodzi włączenie do definicji dogmatycznej Symbolu Nicejsko-Konstantynopolitańskiego. W tym kontekście stwierdzono ważność Tradycji, pisanej i niepisanej, Kościoła, do której należy także cześć oddawana obrazom. Sobór zakończono uroczyście 23 października w Konstantynopolu, w pałacu cesarskim Magnaura. Irena i Konstantyn VI podpisali tom zawierający oficjalne określenie prawomocności kultu ikon jako władcy państwa. Jako pierwsi spośród biskupów akta podpisali legaci biskupa Rzymu. Do akt wchodzą również 22 kanony, o których nie wiadomo jednak z pewnością, jak i kiedy zostały promulgowane; mają one charakter prawodawczy, administracyjny i dyscyplinarny. W latach bezpośrednio następujących po II Soborze Nicejskim recepcja jego ustaleń napotkała na wiele przeszkód, jednak jego autorytet został w pełni utrwalony, gdy zakończyła się druga faza ikonoklazmu, która zajęła już stanowiska bardziej umiarkowane w stosunku do epoki Leona III i Konstantyna V. Synod lokalny, jaki odbył się w pałacu Kanikleion w Konstantynopolu dnia 4 marca 843 roku, ograniczył się już tylko do ponownego przyjęcia decyzji i definicji wiary ustalonych w Nicei w 787 roku. Od tamtej chwili Kościół grecki celebruje zwycięstwo obrazów w «święcie ortodoksji», w pierwszą niedzielę Wielkiego Postu. Bibliografia: ... Więcej w wydaniu papierowym [Dekret wiary](1) (...) Pełny tekst w wydaniu książkowym 14. W ten oto sposób, postępując jakby królewską drogą za Bożą nauką naszych świętych Ojców i za Tradycją Kościoła katolickiego — wiemy przecież, że w nim przebywa Duch Święty — orzekamy z całą dokładnością i z troską o wiarę, że przedmiotem kultu powinny być nie tylko wizerunki drogocennego i ożywiającego Krzyża, lecz tak samo czcigodne i święte obrazy malowane, ułożone w mozaikę lub wykonane innym sposobem, które umieszcza się ze czcią w świętych kościołach Bożych, na naczyniach liturgicznych i na szatach, na ścianach czy na desce, w domach czy przy drogach. 15. Są one wyobrażeniami naszego Pana Jezusa Chrystusa, Boga i Zbawiciela, Niepokalanej Pani naszej, świętej Bożej Rodzicielki, godnych czci Aniołów oraz wszystkich świętych i świątobliwych mężów. Im częściej wierni będą patrzeć na ich obrazowe przedstawienia, tym bardziej, oglądając je będą się zachęcać do wspominania i miłowania pierwowzorów, do oddawania im czci i pokłonu. 16. Nie otacza się ich jednak taką adoracją, jaka według naszej wiary należy się wyłącznie Naturze Bożej(16). Oddaje im się hołd przez ofiarowanie kadzidła i zapalanie świateł, podobnie jak to się czyni przed wizerunkiem drogocennego i ożywiającego Krzyża, przed świętymi Ewangeliami i innymi przedmiotami kultu, jak to było w pobożnym zwyczaju u przodków. „Cześć oddawana wizerunkowi przechodzi na prototyp”(17); a kto składa hołd obrazowi, ten go składa Istocie, którą obraz przedstawia.
Posted on: Sat, 22 Jun 2013 15:19:21 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015