Słowo, które jest blisko ciebie (15 Ndz C 2013) W piętnastą niedzielę roku C Kościół nam podaje jako pierwsze czytanie fragment Księgi Powtórzonego Prawa. Sama Księga Powtórzonego Prawa należy do Pięcioksięgu, czyli do Tory. Jest ona jednak swoistą refleksją nad Prawem, jaka powstała w środowisku prorockim w czasie związanym z Wygnaniem Babilońskim. Księga Powtórzonego Prawa stanowi zbiór mów, odnoszących się do życia Izraelitów, które są usytuowane w podwójnym kontekście. Pierwszy to kontekst historyczny, do którego sią wraca. Jest nim wędrówka z niewoli egipskiej przez pustynię do Ziemi Obiecanej. Drugim kontekstem są wydarzenia związane z wygnaniem babilońskim i powrotem do Ziemi Obiecanej. Mamy więc do czynienia nie tylko z ustanowieniem i przekazaniem Prawa przez Mojżesza, ale także wizję bardziej uniwersalną o charakterze mesjańskim i eschatologicznym. Jeśli zajrzymy do 30 rozdziału tej Księgi, z którego jest wzięty czytany w tę niedzielę fragment, to zauważymy, że bezpośrednio przed wybranym na dzisiejszą niedzielę słowem jest sformułowana wielka obietnica, która się spełni po powrocie z wygnania. Wtedy to : Pan, Bóg twój, dokona obrzezania twego serca i serca twych potomków, żebyś miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, po to, abyś żył (zob. Pwt 30,6). W związku z powyższą obietnicą są wypowiedziane czytane dzisiaj słowa: Słowo to bowiem jest bardzo blisko ciebie: w twych ustach i w twoim sercu, byś je mógł wypełnić (Pwt 30,14). Mamy więc przedziwny splot działania Bożego i działania człowieka w posłuszeństwie Bogu. Bóg zapowiada spełnienie obietnicy, jaką jest obrzezanie serca wierzących. A człowiekowi daje polecenie, które jest w pewnym sensie warunkiem koniecznym, by Bóg mógł spełnić zapowiedzianą przez siebie obietnicę. 1. Warunek „wstępny” bliskości Słowa Bożego Dla zrozumienia powyższego trzeba powrócić do wspomnianych już pierwszych zdań tego 30 rozdziału Księgi Powtórzonego Prawa. Odnoszą się one do sytuacji powrotu z Wygnania Babilońskiego, czyli do sytuacji, kiedy to Izraelici doświadczyli tego, czym jest życie na wygnaniu i uznali, że jest to skutek braku zachowania przez nich Bożego Prawa. Tak skruszeni będą wracać z wygnania, by poddać się prowadzeniu i działaniu Boga. Takie oto słowa charakteryzują tę sytuację i kreślą zapowiedzianą perspektywę nowości – czyli spełnienia obietnicy danej przez Boga: Kiedy się spełnią dla ciebie wszystkie te słowa: błogosławieństwo i przekleństwo, które ci obwieściłem; jeśli rozważysz je w swym sercu, będąc między wszystkimi narodami, do których Pan, Bóg twój, cię wypędzi – jeśli wrócisz do Pana, Boga swego, będziesz słuchał jego głosu we wszystkim, co ja ci dzisiaj rozkazuję, i ty, i synowie twoi z całego swego serca i z całej swej duszy: odwróci też i Pan, Bóg twój, twoje wygnanie i zlituje się nad tobą. Zgromadzi cię na nowo spośród wszystkich narodów, gdzie cię Pan, Bóg twój, rozproszył (Pwt 30,1-3). Podsumowując, musimy stwierdzić, że warunkiem „wstępnym” do poznania bliskości Słowa Bożego i tym samym przyjęcia Bożego działania jest doświadczenie przez człowieka kryzysu, z którego człowiek zwraca się całym swoim sercem do Boga. Kiedy Izraelici uznają to wszystko i poddadzą się działaniu Boga wówczas dokona się cud spełnienia obietnicy: Wtedy to Pan, Bóg twój, dokona obrzezania twego serca i serca twych potomków, żebyś miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, po to, abyś żył (Pwt 30,6). 2. Czym jest obrzezanie serca ? Obrzezanie serca to obraz, który nawiązuje do obrzezania cielesnego i wyraża fakt „obecności” ducha Bożego w człowieku. Inaczej mówiąc takie myślenie człowieka i taki sposób wewnętrznego odczuwania i pojmowania życia, a w szczególności podejmowania decyzji i postępowania, jaki jest w Bogu. Jest to więc styl życia, w którym człowiek wypełnia Prawo Boże. Jak to się ma w konkretach, możemy wnioskować z wymownego tekstu Pwt 10,12-22. Charakterystycznym znamieniem obrazu obrzezania serca jest miłość bezinteresowna, która przejawia się w trosce o słabych i pozbawionych praw oraz środków do życia, jakimi byli wówczas: sierota, wdowa i cudzoziemiec. Jest to więc „wspólnota ducha z samym Bogiem”. Dzieje się to na podobieństwo znaku obrzezania cielesnego, ale ten znak przewyższa, bo obejmuje wprost całego człowieka, a więc także jego ducha. Znak obrzezania cielesnego wyraża przynależność do ludu wybranego i czyni obrzezanego uprawnionym do uczestnictwa we wszystkich dobrodziejstwach tego ludu, a w szczególności do udziału w obietnicach Bożych oraz do celebrowania tych obietnic w celebrowaniu świąt – zwłaszcza Paschy. Jest to znak wspólnoty i przynależności do wszelkich dóbr ziemskich i duchowych związanych z Bożymi obietnicami. Ostatecznie obrzezanie serca nie jest dziełem człowieka, lecz jest dziełem Boga w człowieku, chociaż Pan Bóg stawia człowieka przed takim poleceniem (zob. Pwt 10,12). Człowiek otrzymuje od Boga takie polecenie, aby sam doświadczył i stwierdził, że własnymi siłami tego nie uczyni. Żeby ostatecznie przyjął bezwarunkowo interwencję Boga w swoje życie. Obrzezanie serca jest znakiem nie ręką ludzką uczynionym (zob. Kol 2,11; por Rz 2,29), lecz dziełem Boga. Otrzymuje ono pełen sens w świadomie przyjętym i przeżywanym Chrzcie, czyli zanurzeniu w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa. To z tej pozycji człowiek potrafi kochać miłością Boga. 3. Blisko ciebie Już Mojżesz powiedział, że to Słowo, czyli całe to wydarzenie przemiany serca i w konsekwencji całego życia człowieka jest bliskie człowiekowi. Jest na jego ustach i w jego sercu. Oczywiście chodzi o człowieka, który – jak to wyżej przedstawiłem – zwraca się do Boga całym swoim jestestwem, gdyż doświadczył konsekwencji własnych wyborów i życia według własnego poznania dobra i zła. Inaczej mówiąc doświadczył skutków grzechu, jako zabijających w człowieku prawdziwe życie. Gdy w człowieku jest takie doświadczenie i gdy do niego dociera Dobra Nowina, czyli Ewangelia o miłości Boga, która przebacza człowiekowi, poznaje on możliwość całkowitego zawierzenia siebie Bogu i z tego „korzysta”. Bóg jest bowiem blisko każdego człowieka, ale nie każdy człowiek jest gotów to „odczuwać” i tej bliskości się poddawać, by go prowadził duch Boży. Dopiero doświadczenie człowieka, który przeżył swój „kryzys” życiowy sprawia, że człowiek nie ma już „swoich barier”; nie stawia Bogu „swoich warunków” na „wydumane przez siebie tzw. dobre życie. Taki człowiek odkrywa, że Bóg obdarza go swoim duchem, właśnie tam i wtedy, kiedy człowiek wyrzeka się ducha, któremu dotychczas pozwalał się uwodzić. Ten nowy dar to duch Jezusa Chrystusa. Jest to duch, który wzbudza w człowieku życie, tam, gdzie człowiek doświadczył i doświadcza śmierci. Jest to Duch Święty, który działa w wierzących w Jezusa Chrystusa. Dzieje się to za pośrednictwem „słowa wiary” głoszonego przez Kościół i przyjmowanego przez człowieka, jak o tym mówi św. Paweł (zob. Rz 10,6-15). Kto ma tego Ducha, ten potrafi kochać na podobieństwo Jezusa Chrystusa i wypełnia całe Prawo (zob. Ga 5,14; por. Rz 13,9n). Tak spełniają się wszystkie obietnice, które dla wierzącego są „w zasięgu jego ręki”. Odkrywa, że całe dzieło Boga spełnione w Jezusie Chrystusie jest dla niego – jest dla mnie. Bp ZbK
Posted on: Sun, 14 Jul 2013 07:37:35 +0000