The Last King of Ireland Door TIMOTHY EGAN Gepubliceerd: 17 oktober 2013 163 Comments FACEBOOK TJILPEN GOOGLE+ SPAREN E-MAIL AANDEEL AFDRUKKEN HERDRUKKEN DUBLIN - Oscar Wilde nog lounges, louche-achtig, op een rotsblok in Merrion Square. Zoals altijd, de Liffey, een rivier doorkruist door bruggen genoemd voor toneelschrijvers en patriotten, sjokt zijn weg naar de zee. Grafton Street zit vol met moneyed voetgangers. Maar de Ierse ayes ontbreken. Vergroten Dit beeld Amanda Koster voor The New York Times Timothy Egan Ga naar Pagina Auteur: Timothy Egan » Advies Twitter Logo. Verbind Met Ons op Twitter Voor Op-Ed, volg @ nytopinion en te horen van de redactionele pagina editor, Andrew Rosenthal, volg @ andyrNYT . Readers Comments Deel uw gedachten. Plaats een reactie » Lees alle opmerkingen (163) » The Gathering, zoals zij dit jaar noemen, is een campagne gesteund door de overheid en de toeristische sector aan de luidruchtige clans van Erin te bewegen een bezoek te betalen. Gezien het feit dat de helft van de wereld is Iers en de andere helft wil zijn, in Bill Clintons woorden, het is een makkelijk te verkopen. Maar wat moet een jaar van ontdekking, een diaspora van 70 miljoen ontboden naar het huis van hun niet-zo-verre voorvaderen, wordt overschaduwd door een bitterzoete verjaardag. Vijftig jaar geleden de laatste koning van Ierland, president John Fitzgerald Kennedy, kwam naar het land van zijn overgrootvader Patrick. Een paar maanden later was hij weg, neergeschoten door een huurmoordenaar in Dallas. Om nu terug te kijken, op een moment dat Ierland en de Verenigde Staten worden gespreid door twijfel, is om te beseffen hoeveel er veranderd is in de halve eeuw geleden dat hij hier was - verandering, in te veel opzichten, voor het erger. Kennedy was lastiggevallen. Over meerdere dagen, blij dat hij een lyrisch mensen met zijn verstand en zijn one-liners. Hij gecharmeerd oude dames, nonnen en schoolmeisjes. Hij tilde harten door zijn aanwezigheid: hier was de leider van de vrije wereld, de afstammeling van de mensen die een hongersnood die een miljoen Ieren gedood vluchtten. Om te zien wat tijd en geluk had gedaan om die jeugdige leider produceren was om te geloven dat alles mogelijk was. De Ierland toerde hij was de jongste van de oude landen, een onafhankelijke natie amper 40 jaar op, het vinden van zijn voet na 750 jaar Britse bezetting afgedwongen door strop en kanonnen beul. Het was een arme eiland boeren, winkeliers en arbeiders, een natie van vrome katholieken. Het had een morgen, een die zou leiden tot de Celtic Tiger periode van een paar jaar geleden - een Ierland van onpeilbare, en onhoudbaar, welvaart. Hipsters van Google en Facebook overspoeld pubs in Dublins Temple Bar en gedanst op traditionele muziek zo treurig als het besmettelijk was. De kruisbeelden zijn gegaan van veel huizen, na een epische institutioneel falen van een kerk die beschermde pedofielen en misbruikers onder haar geestelijken. Het geloof in de overheid als een kracht van goede ontheemd is geraakt ook. De heersende elite, geholpen en bijgestaan door bankiers, financiers en verzekeraars, vernielde deze economie, en vervolgens stapte uit op de bailout express. Iedereen een prijs betaald - in hogere belastingen, in over-the-board snijden van essentiële diensten, in het echt pijn. De werkloosheid is nog steeds 15 procent, en bijna een op de vier hypotheken in gebreke blijft. Nogmaals, de nummers zijn up met betrekking tot de grootste van alle Ierse export - mensen. Sinds 2008 zijn meer dan 300.000 vertrokken. Wat overblijft, in huizen en winkels en pubs, zijn fotos van president Kennedy. Hij is voor eeuwig bevroren op de leeftijd van 46, toen de Amerikaanse Eeuw was in volle bloei. We kunnen dingen doen dan - naar de maan, zorgen de gezondheidszorg voor ouderen, wetten volledige rechten burgerschap voor een ras van mensen die oorspronkelijk verscheept naar het land als eigendom. Landmark milieu-wetten werden aangenomen onder Richard Nixon, met robuuste steun van beide partijen. Ronald Reagan bracht optimisme en de koude oorlog sluiting. Bill Clinton, die Kennedy verafgood, verhoogde belastingen en luidde jaren van sluitende begrotingen en opnemen baanaanwinsten. De laatste tijd heeft de Verenigde Staten is onder een belegering van de politiek van vernietiging en doe-niets. Hoe vaderlandslievend en incompetent single-minded ijveraars kunnen zijn: de Republikeinen, vastgeketend aan een Tea Party vleugel die belachelijk vergelijkt zichzelf met de oprichters, hebben slechts een ding aangetoond. Het verbijstert mensen hier, aangezien het over de hele wereld, waarom de overheid werd stilgelegd en de wereldeconomie dreigt catastrofe - opzettelijk, schadelijke politieke wangedrag. Was het over gezondheidszorg toegang? Op het eerste, ja. En dan, het kwam neer op - wat? Niets. De Seinfeld Shutdown. Voor niets, ze kosten ons bijna 5 miljard dollar aan verloren zaken, lonen en inkomen. Voor niets, gooiden ze miljoenen levens in chaos. Tot niets, is wat de Tea Party moet worden teruggebracht tot een regerende kracht van welke aard ook. Het is niet goed te vragen wat had kunnen zijn - als Kennedy had geleefd, als een domino-effect van de neerwaartse economische bewegingen nooit was gebeurd, als een klap na de andere niet had geleid tot een westerse wereld waar te veel mensen het gevoel dat het spel is opgetuigd tegen hen. Maar terugkijkend is altijd productief. Geheugen is ingebed in elke vierkante meter van de Ierse zode. Deze dagen, Kennedys gezicht is op posters en pamfletten op de luchthaven van Dublin - een poging om hem te gebruiken om anderen te inspireren om Ierland te helpen. Het is een eenvoudig voorstel: breng een baan naar Ierland, en verdien een regering beloning van 1.500 euro. Nou, het is iets. Maar op het moment, zou beide landen er goed aan doen om het gevoel van ongetwijfeld mogelijkheid van Kennedy tijdperk herinneren. Het is niet helemaal verdwenen, het is gewoon zo veel moeilijker te vinden.
Posted on: Sat, 19 Oct 2013 07:18:10 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015