Tranen om Bonfire Tranen om Bonfire 30 april 2013- Ik zat aan de buis gekluisterd voor de inhuldiging van Koning Willem- Alexander. Met grote interesse bekeek ik de royalty’s en de prachtige outfits waarin zij met allure de Nieuwe Kerk betraden. Plotseling stond zij daar, tussen de eregasten. Dit keer niet gekleed in paardrijbroek en koket ruiters jasje maar in een hemelsblauwe jurk die tot ver over haar enkels reikte. Het duurde even voordat ik haar herkende: Anky van Grunsven! Wat moet zij hier? vroeg ik me af. En waar is Bonfire? (Net als Nick en Simon en Bert en Ernie, zie ik die twee nog steeds als onafscheidelijk duo dat eigenlijk niet zonder elkaar “en public” moet opereren.) Maar alleen Ankie was door de toekomstige vorst als heraut gekozen, zo liet de verslaggever weten, en had dus een ceremoniële rol. Haar paard was in geen wegen of velden te bekennen. Hij stond vast in de wei bij Veghel. Hoe ik dat weet? Ik heb haar dat eens op tv. horen zeggen. Ik vond het accent zo grappig klinken dat ik haar sindsdien graag imiteer. Ik spreek het “in een wai bei Veghol” uit alsof ik het malse gras nog achterop mijn tong heb zitten. Ze is sowieso komisch, die Anky. Vooral als ze gaat schateren, wordt het leuk. Haar lach, zo eentje inclusief tandvlees, heeft veel weg van opgewekt hinniken. Dan besef je ineens dat niet alleen baasje na verloop van tijd op hun honden gaan lijken, maar dat dit zeker ook opgaat voor amazones en hun dravers. Kortom: de Erpse zorgt voor een hoop lol, maar gisteren kreeg ze me stil. Heel stil. In een late night show met Humberto Tan sprak ze openhartig over het verlies van Bonfire. De bruine ruin, die dertig jaar oud was geworden, was enkele dagen geleden thuis gestorven. “Hij was echt mijn soul mate,” zegt ze. “liefde op het eerste gezicht.” Ze vertelt over hun successen, de gouden medaille tijdens de Olympische spelen in 2000 en hoe het trouwe dier juist haar er door heen hielp als zij een slechte rit reed. De liefdevolle band tussen mens en dier raakte me. Geen slechte grappen of jolige imitaties dit keer, maar een hoop gesnotter en een bankleuning nat van tranen. In mijn verhalen beschrijf ik graag de emotie melancholie: het pijnlijk verlangen naar een periode in je leven die allang achter je ligt, maar waarvan je nog geen afscheid wil nemen. Tegen beter weten in klampt mijn hoofdpersoon zich aan dit verleden vast en koestert ieder klein detail dat de herinnering enigszins levendig houdt. Vaak gaat het hierbij niet om het grootse van luxe reizen of buitensporige uitstapjes, maar juist om het alledaagse, als: een lach, een stem, een gezellig kopje vers gezette koffie , dat het gemis zo verdomd zwaar maakt. Op dat soort momenten zou je al je bezit of trofeeën zonder aarzeling in willen ruilen voor een minuut met degene die je zo intens liefhad; voor een zacht gebries en vertrouwd gehinnik in een wai bei Veghol.
Posted on: Tue, 05 Nov 2013 15:26:23 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015