Udział psychologa w rehabilitacji psychicznej osób z chorobą Parkinsona Rozpoznanie u pacjenta choroby Parkinsona, jest dla wielu z nich szokiem. Mają odczucie jakby cały świat runął w gruzy, dlatego najczęstszą reakcją na postawione rozpoznanie jest strach, prowadzący do załamania psychicznego. Poznanie tej choroby i wiedza na jej temat nie zawsze wpływa pozytywnie na psychikę chorego. Niektórzy chorzy pod wpływem tych czynników popadają w depresję. W takich przypadkach należy po konsultacji z lekarzem neurologiem szukać pomocy u psychologa. Wpływ choroby Parkinsona na psychikę chorego oraz zachodzące w jego charakterze zmiany pod wpływem długotrwałej i postępującej choroby wymagają w niektórych przypadkach współpracy psychologa. Chciałabym jednak wszystkim osobom z chorobą Parkinsona uświadomić fakt, że osoby zdrowe również mają swoje wzloty i upadki. Dlatego też, należy umieć odróżniać smutek i przygnębienie na skutek zwykłych drobnych niepowodzeń, od problemów związanych z apatią, depresją czy ze zmianami w osobowości człowieka chorego. Psycholog pomaga w pokonywaniu własnych oporów psychicznych związanych z chorobą, oraz w trudnościach przystosowania się do otoczenia, akceptacji samego siebie, adaptacji w środowisku rodzinnym i w pracy. Chorzy z chorobą Parkinsona niejednokrotnie muszą wyrzec się uprawiania swoich ulubionych sportów lub rozrywek (jazda na nartach, łyżwach, prowadzenie samochodu), a nie potrafią się pogodzić z tą sytuacją. Narasta apatia, zamknięcie w sobie i we własnym domu, co prowadzi w konsekwencji do depresji. Rola psychologa polega na wskazaniu chorym nowych możliwości i zainteresowań, które mogą wykonywać przy danym stanie sprawności. Wielu moich pacjentów nie wierzyło, że mogą wykonywać ćwiczenia przeze mnie proponowane. Dzisiaj, po roku, wspólnej pracy wykonują ćwiczenia gimnastyczne, z którymi niejeden zdrowy człowiek miałby kłopoty. Jest to tylko ich zasługa i wynik ich ciężkiej pracy, wytrwałości, systematyczności oraz ciągłej walki z niemocą w chorobie Parkinsona. Niejednokrotnie występuje uzależnienie się pacjenta od otoczenia, współmałżonka czy opiekuna, co powoduje znaczne frustracje, szczególnie u osób bardzo aktywnych i samodzielnych przed chorobą. Taki pacjent czuje się ciężarem dla otoczenia, co nie wpływa pozytywnie na jego stan psychiczny. Dochodzi do zaburzeń korelacji uczuciowej i kontaktów pomiędzy chorym a opiekunem. Umiejętność mówienia na głos, zarówno przez pacjenta, jak i opiekuna, o swoich potrzebach i możliwościach, pomaga w przełamaniu narastającej bariery we wzajemnych kontaktach. Chory powinien informować opiekuna o swoich potrzebach, czego oczekuje i jakiej pomocy potrzebuje od opiekuna. Natomiast opiekun powinien informować, co i kiedy może zrealizować, aby podołać wszystkim obowiązkom, które na niego spadły z powodu chorego współmałżonka lub rodzica. Wzajemne informowanie się o swoich potrzebach i możliwościach pozwoli uniknąć niepotrzebnych spięć i lęków, że obarczamy drugą osobę zbyt dużą ilością naszych spraw. Jak sami wiecie, zdrowi ludzie również mają kłopoty w porozumiewaniu się z członkami rodziny czy kolegami z pracy. Tym bardziej trudno się dziwić choremu, który został pozbawiony normalnego ruchu, sprawności i u którego w związku z tym zaburzone zostały normalne kontakty z ludźmi. Trzeba wielkiego wysiłku psychicznego, by móc te negatywne momenty zaakceptować i umieć je zastąpić innymi wartościami. Pomocą w tej trudnej sytuacji dla chorego i jego opiekuna, powinien być psycholog. Rozmowa z psychologiem bardzo często pomaga usunąć bariery psychiczne pomiędzy chorym a opiekunem oraz pomiędzy chorym a środowiskiem. Duże znaczenie ma utrzymanie równowagi psychicznej chorego, mimo skłonności osób z chorobą Parkinsona do płaczu, drażliwości oraz do stanów depresyjnych. Polecamy filmy poświęcone chorobie diagnozazdrowia.pl/playlisty/choroba_parkinsona/choroba_parkinsona_cz1_informacje
Posted on: Wed, 30 Oct 2013 08:52:34 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015