Unuttugun bir hikayemiz var seninle.. Unuttugum bir anımız daha var. Seni bir kez daha şiir yapmak için bahanem var.. Bir şiir daha yazacağım. Sonra buralarda hala devam eden kış, yerini yaza bırakır belki.. Belki ellerim üşümez, Belki gökyüzü güneşliklerini açar, Belki seni unuturum. Seni unutmakta bahanem olur, çimlere çıplak ayak basmak için.. Mavinin yeşile, Günbatımının denize verdiği mayhoşlugu yaşarım belki.. Sonra cemal abi den bir şiir okurum.. Sonra yine seni özlemek gelir içimden, ben yine seni özlerim. Bahanelerim çok benim sevgilim. Bu şiiri yazmak için de bahanem vardı Çünkü her şiirin bir hikayesi vardı.. Bir pazardı.. İki kahve sipariş vermiştik. Karşıma değil de hafiften soluma iliştirmiştin sandalyeni , diz kapaklarımız birbirine değiyordu.. Elinin elime degecegi daha yokken ben elimin tersiyle sakalına degmiştim. ..sonra kahveler gelmişti. Bir yudum daha alamadan ağzım yanmıştı. Canımın acısı yüzüne yansımıştı, görmüştüm. Göz etrafındaki çizgiler o kadar belirmişti ki, O çizgilerinin içine bir hayat sığdırmıştım. Sığamadık sonra ben fazlalıktım kaldım sana Yani diyorum ki bir kahvenin kırk yıl hatrı olur diyorlar ya bende anısı var, acısı var.. Kırk yıl da yaşasam acı yine aynı acı ben yine aynı ben sen daha çok, şimdi siz Benim bahanem sensin. Kahveye falan küfretme. Hem küfür günah sevgilim, günah !
Posted on: Sat, 15 Jun 2013 10:34:46 +0000