VN-mandaat In de Kamercommissie Defensie werd gediscussieerd over een eventuele deelname aan een interventie in Syrië. Twee bezwaren kwamen naar voren: er is nog onvoldoende zekerheid of de aanval met gifgas door het Assadregime werd gepleegd, er is nog geen VN-mandaat. Met het eerste bezwaar kan ik akkoord gaan als we Irak in gedachten houden: ook toen was er sprake van wapens van massavernietiging die achteraf nooit werden gevonden. We weten uit ervaring dat de waarheid het eerste slachtoffer is bij een gewapend conflict: de wederzijdse propaganda overheerst de nieuwsgaring of de kennis van de feiten. Met het tweede bezwaar ben ik minder opgezet. Om twee redenen. Het mandaat moet goedgekeurd worden door de Veiligheidsraad en daarin hebben de machtigste landen een vetorecht: dit vetorecht hoort thuis in een dictatuur maar niet in een democratische organisatie waar bij meerderheid zou moeten worden gestemd. En waar geen onderscheid wordt gemaakt tussen machtigen en minder machtigen. Ten tweede heeft de UNO al meermaals zwaar geflaterd. Denk aan de genocide in Rwanda waar de UNO-troepen niet konden voorkomen dat 800 000 mensen werden afgeslacht bij gebrek aan een efficiënt mandaat. Srebrenica is een ander voorbeeld. Ik loop dus niet zo hoog op met dat schermen met een UNO-mandaat dat al of niet wordt gegeven. Ik deel nog altijd de mening van Guy Verhofstadt: het Westen had reeds twee jaar geleden moeten ingrijpen in Syrië. Toen was er nog geen sprake van extremisten bij de opstandelingen. Naar verluidt is er bij de gifaanval aan de rand van Damascus saringas gebruikt. Deze rotzooi hebben de Russen ook ingezet tegen Tsjetsjeense rebellen, meer bepaald bij de gijzeling in het Bolchoitheater. De kans is dus zeer groot dat Assad aan dit gif is geraakt via Moskou en die relatie zou kunnen verklaren waarom Poetin het Assadregime blijft steunen. Met andere woorden: we hebben te maken met een ingewikkeld kluwen. We kunnen maar gissen, de waarheid zal misschien nooit naar boven komen. Daarom kan ik vrede nemen met een voorzichtige aanpak, namelijk een grootschalige steun aan de Syrische vluchtelingen – maar dan echt een doortastende. En daar kunnen we allemaal aan meedoen. De opbrengst van een eerste solidariteitsactie was beschamend. Hopelijk zijn we wat genereuzer als er een tweede wordt georganiseerd. de haan 4 sep. 13
Posted on: Wed, 04 Sep 2013 18:09:23 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015