Vrijdagavond, na een drukke werkdag, wil ik na een voorslaapje gedaan te hebben, de tweede dag beginnen, maar eerst check ik, terwijl ik nog in bed lig, mijn iPhone en lees: ‘Eerste TOBV is een feit!!’ Het is inmiddels over negenen. Er staat een foto bij, donker en blauw, ik lees de vage letters TOBV, die staan voor Techno Op Blote Voeten, met ernaast de banners met een afdruk van een blote voet. Ik begrijp het enthousiasme, het is voor organisator André Zeldenrust, die foto en commentaar plaatste, ook de eerste TOBV, hoewel hij bij een eerdere editie als DJ grote indruk maakte. Misschien is hij dat vergeten, wat niet zo belangrijk is, het doet niets af aan het feit dat TOBV terug is. Voorafgaand aan deze avond had ik al wat over de voorgeschiedenis van dit feest geschreven, waarmee ik een speciale band heb, want vanaf de eerste editie in Studio K, Amsterdam-West, was ik erbij (januari 2010?). Maar ik vind de benadering van André wel interessant, laten we de voorgeschiedenis vergeten en doen alsof dit de eerste keer is. De line up werd vooraf een beetje geheim gehouden, de suggestie is duidelijk, je moet er om negen uur zijn, dan mis je geen van de DJ’s, maar ik betwijfel of deze vorm van social engineering werkt. Bij binnenkomst is er meteen de vertrouwde Club Lite-atmosfeer, wat voor mij betekent dat de dansvloer er uitnodigend bij ligt. Je loopt ook niet meteen naar de mensen die om de dansvloer heen staan. Er is maar één plek, waar je zo snel mogelijk heen moet, alsof het erom gaat dit ‘home’ eerst aan te tikken. Dan pas beginnen de begroetingen, in die volgorde en niet anders, in mijn wereld groet je dansend (en misschien definieert dat in eerste aanleg alle relaties). DJ Iradi is natuurlijk al vanaf negen bezig, toen ik er nog niet was, nog op een oor lag, maar voor mij is het ook een luxe midden in de set te vallen, meteen meegenomen te worden. Hij draait groovy en relatief zacht wat volume betreft, wat het nog subtieler maakt. Het mag ‘dienend’ zijn, als ‘opwarmer’ bedoelt, maar dat is maar betrekkelijk. Bij de Panama mochten de ‘opwarmers’ nooit meer dan een bepaald aantal bpm (beats per minute) draaien om dat ster-DJ’s beter uit te laten komen, die dan ook de volumeknop voluit mochten draaien, maar deze ‘voorbereidende’ sets zijn vaak – achteraf gezien – de beste. In de Panama heb ik dat nooit anders meegemaakt. Een danser zegt tegen me dat ze de muziek wil ‘voelen’, en zo is het ook, de geluidsgolven, dunne laagjes hoge en lage druk wisselen elkaar af en planten zich door de lucht voort, maar evengoed door het lijf zoals geluid door hout of een muur. Daarom hoor ik mijn buren ook en daarom voel ik de muziek in mijn lijf. Pas bij bepaalde bastonen is de frequentie zo dat je het verschil tussen de ‘buiken’, hogeluchtgolven, en de ‘knopen’, de nulpunten, in je lichaamsweefsel kunt voelen. Je kunt er misselijk van worden of misschien wel opgewonden. Je onderbuik is zacht weefsel, dus ook het ontvankelijkste voor geluidsgolven en misschien helpt een onderhuidse vetlaag wel mee. Het volume blijft gering, bij de set van DJ Iradi zelfs op 88 dB, een subtiel volume. De meester toont zich in de beperking. De zaal loopt vol en je ziet wat patronen van een klassiek housefeestje, klittende en kletsende groepjes die gezellig bijpraten, maar dan niet in de gaten hebben dat ze op de dansvloer staan, wat voor danshawks eigenlijk niet kan. Het is een van de ongeschreven conventies van Club Lite. Bij de klassieke housefeesten is de grens tussen dansen, praten, klitten vloeiend, want het is ook meer een sociaal gebeuren. DJ Iradi draait mooie tracks waarvan ik het merendeel niet ken, en dan gooit hij er opeens een vette hit door. Gaan we de gemakkelijke weg bewandelen? denk ik onwillekeurig, maar dan zegt Jan Boom, die samen met Branko van Hilten ook op de dansvloer staat: ‘Hey, die track is van ons!’ Hier staan de twee superopwarmers van de Panama, toen dat nog de progressive house-tempel van Amsterdam was, en, ik beken, vanaf het eerste moment dat ik deze DJ’s aan het werk hoorde, ben ik een fan van ze. Dat was aan het eind van het eerste decennium van de 21ste eeuw. Ze traden toen op onder de naam Schaamteloos dj’s. Hun opwarmset voor het hoofdprogramma, waarin de grote namen van de progressive house, John Digweed, Dave Saeman, Danny Howells, figureerden, was, voor mij zeker, het eigenlijke en feitelijke hoogtepunt van de avond. Jan Boom en Branko van Hilten, twee ‘wiggers’, met een groove die zo verleidelijk en overtuigend is dat je wilt dat de muziek nooit meer stopt. Vanaf de eerste keer, bij het Swedish House Maffia-feest in de Panama, was ik overtuigd: hier staan de soul men van de house. Vanaf dat moment ben ik ze gaan volgen, ik meen dezelfde week nog in Winston in de Warmoesstraat, waar ze draaiden met mij als enige danser op de dansvloer. Ik heb toen Paul Buitenhuis gesmst en die kwam even later, zodat het er twee werden. Een jaar later, geloof ik, veranderden ze hun naam in Analog Effect en ik weet niet of dat niet ook een kentering was. Zelf zijn het voorbeeldige decent guys en als er iets schaamteloos is dan is dat de muziek die ze maken. Nu blijkt dan deze ‘hit’ een track van hen te zijn. Jan Boom probeert zich de titel van de track te herinneren maar het komt niet boven. (DJ Iradi gaf me de tracknaam: Mariano Pompeo - Unreal World, Analog Effect Remix, LuPS Records.) Het nummer hoor ik geregeld voorbijkomen op dansfeestjes, vooral als booster, als de groove is vervaagd. Deze TOBV is de eerste, maar dan in een tweede leven van dit feest, maar er is een feestje dat eigenlijk nog eens genoemd moet worden, waarvan ik de flyer nog altijd koester. Het werd gehouden op vrijdag 10 juli 2009 in Club 8 en er staat in hoofdletterloze woorden: ‘nataraj meets schaamteloos dj’s’. Naast de termen ‘deep tech & prog house’ staat de dansende Shiva in fel, blauw tegenlicht, van onderen uitgelicht zodat je de drie paar dansende benen goed ziet. Op die avond werd duidelijk dat het Nataraj-publiek niet gillend wegloopt bij houseklanken. Voor mij was het de avond die het begin van iets nieuws aankondigde, maar wat toen helaas geen vervolg kreeg, later pas en inderdaad als Techno op Blote Voeten. Er is geen tegenstelling tussen elektronische muziek en danswereld, hoewel dat vooroordeel nog steeds leeft. Prachtig om deze mannen op de dansvloer te zien staan, maar liever nog achter de decks. Jan Boom moest eerder weg om een DJ, Joris van der Voorn, te filmen in de Westerunie. DJ Fady Ferraye uit Libanon draait een set als een hoofdstuk uit een roman die hij aan het schrijven is. De hoofdpersonen leggen lange reizen af om een bestemming in den verre te bereiken: de dansvloer. In Amsterdam lijkt dat weinig moeite, in een stad als Beiroet is dat een statement. Dansvloeren zijn in een deel van de wereld verboden, bedreigd, ondenkbaar. DJ Ferraye draait zelfverzekerd, bedaard, alsof de personages aan het woord zijn, maar verder vooral ongrijpbaar, hoewel er bij hem altijd een soort van opbouw lijkt te zijn, al is het gezichtsbedrog zoals in een gravure van Escher waar trappen omhoog blijven gaan. Zoals ik bij andere dansfeestjes zag, wijken zijn vriendin en zijn lijfwacht nauwelijks van zijn zijde, en op haar wijze is zij eigenlijk ook een lijfwacht. Top Gun Jan zit op de bank en ik ga even bij hem zitten. De laaghangende laserverlichting schijnt hem in de ogen. Daar wordt later op zijn verzoek wat aan gedaan. De muziek gaat al wat harder maar nog maar een paar decibel. Het volume blijft rond de 92, wat voorbeeldig is, maar Jan heeft ook geen moeite met de decibellen, maar wel met wat hij ‘dominante’ muziek noemt, die dominant is zoals vrouwen dan kunnen zijn. De visuals van VJ Yantra en VJ Marco zijn nog nooit zo dwingend geweest, want als je ernaar kijkt wordt je het beeld in getrokken. Niet de grote drieluiken worden gevuld zoals gewoonlijk, maar een relatief klein oppervlak waar echter de visuele informatie enorm is. Het tempo waarmee de composities veranderen, de dwingende beeldlogica, de helderheid en de kleurenrijkdom ervan, het is alsof je naar een permanent veranderend glas-in-loodraam van een gotische kathedraal zit te kijken. Wat daarbinnen gebeurt is hogere wiskunde en dat weet ik omdat Yantra het mij ooit heeft verteld en uitgelegd. Het draait allemaal om de ‘Penrose betegeling’, de oplossing van een eeuwenoud geometrisch probleem. De sfeerplaatjes die we doorgaans te zien krijgen, zijn meer de coulissen van een verder schaars bevolkte bühne, waar, als het goed is, de dansers goed op passen. Voor de filosoof Plato was de wiskunde de esoterische leer van de Vormen, de hoogste vorm van ‘spiritualiteit’, alleen bestemd voor de ingewijden, die hij onderscheidde van de exoterische leer die te lezen staat in zijn dialogen. Als je dan bedenkt dat hij wellicht de meest invloedrijke filosoof ooit is, dan zegt dat wel wat. Menig spirito/spirita is verbaasd als blijkt dat de Atlantis-mythe en de idee van een tweede ‘ware’ wereld, die de basis van de onze is, van hem afkomstig is. Ik zeg dit om de visuals die we hier voorgeschoteld kregen, de plek te geven die ze verdienen. Roger Penrose, natuurkundige en wiskundige, loste het oude probleem van de ‘betegeling’ met vijfvlakken op. Met driehoeken en vierkanten is betegeling geen probleem zoals je dat in elke badkamer kunt zien, met zesvlakken gaat het ook nog, daarboven blijven er tussenruimten vrij, maar die ene vraag bleef zeuren: waarom lukt het betegelen niet met vijfhoeken? Roger Penrose creëerde als eerste vijfhoeken uit symmetrische ‘vliegers’ en ‘pijlpunten’, die aan elkaar passen en dus betegeling toestaan. De betegelingspatronen die vervolgens ontstaan, herhalen zich vreemd genoeg niet, dus elke reeks is nieuw, iets dat maar moeilijk intuïtief is te bevatten. Dit speelde zich allemaal op de zijwand af, naast de dansvloer, boven onze hoofden. VJ Yantra en VJ Marco zijn de sfeervisuals voorbij, dit is art work. Ik zit nog altijd met Top Gun Jan op de bank en we bewonderen The Penrose Tiles Light Gallery van Y&M, maar tegelijkertijd valt op dat daaronder de dansende massa op de dansvloer in het zwartste zwart gehuld gaat als ware het een stoet mijnwerkers in de diepste gang van de kolenmijn. Ik herinnerde me nog een vage toezegging dat de voeten de sterren van de avond zouden zijn, eindelijk eens beter uitgelicht maar ook dat behoort tot het verleden. Opmerkelijk is dan wel dat het tegendeel is gerealiseerd. Het contrast met de gebrandschilderde ramen is prachtig, maar waar zijn de dansbewegingen, waar de dansers? Waar zijn de blote voeten? Het was gelukkig de fotograaf, de lichtervaringsdeskundige, Luutse Brouwer, die er een opmerking over maakte en het probleem ook poëtisch onder woorden bracht: ‘Er ligt geen glans op de vloer’. Er is zo weinig weerspiegeling van licht via de vloer dat je geen bewegende benen ziet. (Eigenlijk best knap om een roetzwarte dansvloer te creëren.) Zelfs de fotograaf had er niets meer te fotograferen of had flitslicht moeten inzetten. Ik zie een stoet van dansers met hoofdlampjes op of met – nieuw, nieuw – voetverlichting. Mies schijnt dat ergens voorvoeld te hebben en vlocht bij iedereen een fluorescerende ringetje door de schoen, dat bij mij helaas meteen al losschoot. Een lichtlijn om de dansvloer zou al een zwakke weerschijn kunnen werpen zodat de voeten meer tot hun recht komen. De publieke ruimte van de Dansstad bestaat uit dansvloeren, die overal ter wereld atopisch gelokaliseerd zijn, eerder enclaves en ambassades zijn dan een aaneengesloten territorium, en je mag het in donker hullen, maar het is nergens voor nodig. Er hoeft niets verborgen te worden. Maar goed, als Luutse in de buurt komt, dan voel ik toch een lichte gespannenheid opkomen. Moet ik weer de pose van de natuurlijkheid gaan aannemen? Maar eindelijk heb ik de oplossing en weer gaat het over de onderkant. Ik wees naar mijn voeten: ‘Maak hier eens een foto van’, en Luutse is de beroerdste niet en maakt een onderportret van mij. Ik stelde hem ook voor om voortaan kruisportretten te maken. Deze wereld moet nog met het oog van de camera geëxploreerd worden. Op de DJGuide-site zag ik later ook een bilnaad, door een scheur in de spijkerbroek heen, een eerste en meteen geslaagde poging van Luutse om dit genre te beoefenen. Het betrof overigens de überhippe rag-and-tag-spijkerbroek van een van de DJ-vrouwen (als in ‘voetbalvrouwen’). En dan tussen de huppeldansende housedansers de Natarajees, die je herkent aan de ‘diepe’ dansstijl, waar al zoveel uren dansgeschiedenis in schuilgaat en die ook indirect zichtbaar wordt, zoals Lily die minutenlang met haar ogen dicht danst. Ze zegt later: ‘Er zit zoveel moois in die muziek’, wat zowel een compliment voor de DJ als voor het genre is, de house, is, waar ze in het begin sceptisch tegenover stond. Wij – ik behoor daar ook toe – zwengelen de dans aan. Dans wekt dans op, zoals glimlachen en lachen, een betere vergelijking is er niet te maken. Ik hoor iemand zeggen: ‘Kijk, zelfs Arja danst.’ Als DJ André Zeldenrust begint te draaien, merk je dat DJ Ferraye ook wat traags heeft, wat laid back, dat voor mij voldoende om te dansen is, maar niet voor iedereen. DJ André zet een paar tandjes bij. Het geheel heeft een kwajongensachtige allure, humor en drive, zoals eerder op de avond al bleek uit de Pietje Bell-achtige bediening van de rookmachine die meer een (smoking) gun wordt, waarmee je aan het schrikken gemaakt kunt worden, maar hij was leuk, André. Ervaren dansers hebben van die rake typeringen waarmee ze de stijl van een DJ in één term kunnen vatten, ‘rattenvanger’, noemt Jimmy hem, want hij weet iedereen de dansvloer op te krijgen. Er is inmiddels wat meer zaallicht. Kijk, er ligt een glans over de dansvloer. Ik ga toch even bij de surprise-DJ in de backroom kijken en daar trof ik DJ Shanto achter de decks aan. Hij is de oorspronkelijke bedenker van het concept TOBV en hij heeft de vele edities geprogrammeerd en heeft daarmee ook het recht om het feest van het programma te halen, maar tevens heeft hij ook de grootsheid om de naam en daarmee het concept over te dragen aan de twee residents van de avond, tevens organisatoren. Hij sloot juist zijn set af, wat aanleiding was hem te zeggen dat ik zijn surprise-aanwezigheid een waardige vorm van ‘overdracht’ vond, voor mij geen loze opmerking omdat de eerste cyclus van TOBV nogal abrupt was geëindigd. De muziek van DJ André Zeldenrust is voor de houseliefhebbers een must-dance en ze stonden er allemaal. Er waren party people uit de oude Earth Lite-scene, de kenners zoals Azar Ben Hamo, Narcissa & Victor, uit de Recycle Lounge Gallery Club, uit de oude TOBV-scene, die ook sterk overlapt met de Nataraj-dance-die-hards. Het ideaal van een tussenfeestje, waar verschillende dans- en feestculturen elkaar ontmoeten, komt dichterbij, wat voor mij nog eens duidelijk maakt dat het verbindende daaronder weer ligt: de dans. De DJ van het middenluik zit op de bank met twee fluorescerende staafjes door zijn oorringen van Mies gekregen. Fady en zijn vriendin-lijfwacht tonen aan dat de plastic ring ook als romantische bijtring à deux gebruikt kan worden. De avond werd afgesloten bij de garderobe met een minioptreden van de garderobedame die samen met een vriendin hoogtepunten uit de Westside Story ten gehore brengt. Even weet je niet wat je hoort, want er wordt echt en technisch goed gezongen. Ik maak van de gelegenheid gebruik om te vragen wat nu ‘belting’ eigenlijk is, waarvan ik ooit begreep dat deze techniek typisch is voor musicalzang. Uit de kleine demonstratie die ze gaf, valt op te maken dat het meer op schreeuwzingen lijkt. De garderobedames zingen meer in operettestijl, wat de musical ook eigenlijk is: postmoderne operette, ook mooi, maar ik ben een barokoperafanaat en de opera houdt bij Rossini op. De partygangers die nu een voor een vertrekken, horen achter zich in het pand nog flarden van een live gezongen Westside Story. Techno Op Blote Voeten (Second Life Version), vrijdag 20.09.2013, Club Lite, DJ Fady Ferraye, DJ Iradi, DJ André Zeldenrust
Posted on: Mon, 23 Sep 2013 11:12:59 +0000