Wat het zo moeilijk maakt om vriendschap te hebben met iemand met borderline, is dat het enorm heftig is en uiteindelijk nog maar van 1 kant komt. In vriendschap hoort wederkerigheid te zitten. Bij iemand met borderline is dat vrijwel niet het geval. Diegene met borderline vraagt vaak om heel veel begrip en aanpassing vanuit de ander. Het sluipt er langzaam aan in dat die ander steeds meer op zijn tenen moet lopen en uiteindelijk niet meer zichzelf kan en mag zijn omdat dit leidt tot enorme excessen. Het kost ook enorm veel energie en vaak op een negatieve manier. Het rottige van borderline, vind ik, is dat het uiteindelijk vaak de omgekeerde wereld is. Diegene zonder de stoornis moet alle mogelijke moeite doen zich aan te passen aan de borderline, terwijl het juist de borderliner moet zijn die alle mogelijke moeite moet doen om zich aan te passen aan de ander en de wereld. En dat hoort andersom te zijn. Op het moment dat een borderliner zich geconfronteerd voelt met zijn eigen problematiek, dan vervalt deze vaak in de slachtofferrol, of krijgt een emotionele uitbarsting, of beschadigd zichzelf, of manipuleert op een vaak gemene en heftige manier die erg kwetsend en pijnlijk is voor de ander. En dan is het circeltje weer rond en ben je geen stap verder. Dat is het rottige van Borderline: er is maar mondjesmaat verbetering en een terugval is met regelmaat aan de orde. In mijn ogen is het bijna onmogelijk om een langdurige positieve relatie te hebben met iemand met borderline, tenzij deze oppervlakkig blijft en heel duidelijk ingekaderd is. En dat is bijna een contra-indicatie. Iemand met borderline wordt nl al vrij snel persoonlijk en intiem in hetgeen hij of zij deelt. Dan is afstand bewaren heel erg moeilijk. Daar draagt ook veelal het charmante en charismatige toe bij. In het begin komen zij vaak over als hele interessante en leuke mensen en is er van de stoornis volstrekt niets merkbaar of zichtbaar.
Posted on: Sun, 07 Jul 2013 01:48:17 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015