Wilde ik nou Thony of Evo ruilen voor Chris Esther van der Ven en Marja? Het grote verlangen – een eigentijds sprookje – Er was eens, eigenlijk redelijk lang geleden, een vrouw die dolgraag een zoon wilde hebben. Door de jaren heen diende zich echter de ene na de andere dochter aan en hoewel zij intens gelukkig was met haar drie dochters, bleef het gemis knagen; hoe zou het zijn om een zoon te hebben. En dan bij voorkeur een zoon die van alles uithaalde; geen braaf exemplaar uiteraard. Een zoon die je op school mocht komen halen omdat hij zijn rechtvaardigheidsgevoel fysiek vertaald had of omdat hij – weer eens – gespijbeld had of zelfs een zoon die je bij het politiebureau kon afhalen omdat hij er zonder rijbewijs op de scooter van het buurmeisje vandoor was gegaan. Logisch toch, hij reed zelfs zonder rijbewijs een stuk veiliger dan de eigenaresse van de scooter en had hiermee dus een bijdrage geleverd aan de veiligheid van de buurt. Haar eigen dochters waren echter zo lief, gehoorzaam en braaf dat de moeder zich regelmatig afvroeg of het echt wel dochters van haar waren of dat ze bij hun ge-boorte verwisseld waren. En zo nee, wat er dan precies mis gegaan was in de opvoeding. En terwijl ze zich node neerlegde bij het roze / paars / zilver / goud verven van de meidenslaapkamers, het strijken van jurken met ruches, strikjes en kantjes, op verjaardagsfeestjes wanhopig probeerde acceptabele armbandjes en andere frutsels in elkaar te knutselen zoals alle andere meisjesmoeders schijnbaar zo makkelijk afging en maar niet het verschil kon onthouden tussen bladerdeeg een brooddeeg en dus steevast met het ver-keerde knutseldeeg aan kwam zetten, gloorde er licht aan de horizon. Niet dat haar liefste wens in vervulling ging, maar dochter-2 begon zich tot haar grote vreugde steeds meer als een jongen te gedragen. Zodra ze kon praten maakte ze haar moeder duidelijk dat ze roze een vreselijke kleur vond, dat jurken echt niet handig waren wanneer je aan het voetballen was of omgekeerd in een boom hing en dat turnen misschien een leuke sport was voor haar beide zussen, maar dat zij toch echt wilde ijshockeyen. Uitzinnig van vreugde stortte de moeder zich op de nieuwe hobby van haar dochter en genoot van een team met maar liefst 18 jongetjes. En niet de braafste exemplaren. De moeder luisterde gretig naar de verhalen van haar collega-moeders en op een dag vertrouwde ze één van die moeders haar grote wens toe. Deze moeder aarzelde geen moment en stelde voor haar zoon te ruilen voor dochter-2. De betreffende kids maakten geen bezwaar, tenminste, de moeders verkozen eventueel bezwaar te negeren, en de ruil kwam tot stand. In het begin was de moeder helemaal gelukkig met de nieuwe samenstelling van haar gezin. Eindelijk werden er andere, spannender, activiteiten ontplooid. Zo ging ze bijvoorbeeld karten met haar nieuwe zoon. Dat ze op rondes achterstand gereden werd, was een eerste aanwijzing dat ze niet echt als jongensmoeder in de wieg gelegd was. Maar ze nam haar verlies gelaten op en stelde voor te gaan mountainbiken. En weer moest ze in haar stiefzoon haar meerdere erkennen. Een weekendje survivallen in de Ardennen was het breekpunt. Met geen mogelijkheid slaagde ze erin haar nieuwe zoon bij te houden, laat staan dat ze van hem kon winnen. Dat was bij dochters toch een stuk eenvoudiger. Thuisgekomen belde ze de andere ruilmoeder op om haar ervaringen te vernemen. Deze moeder was gelukkig ook niet onverdeeld positief over de ruil. Zij was met dochter-2 gaan winkelen en was uitgeput van het lopen en met een versleten creditcard teruggekomen. Het besluit was snel genomen; de ruil werd teruggedraaid en de kinderen werden met hun moeders herenigd. De moeder was er nu goed van doordrongen dat zij het eigenlijk bijzonder getroffen had met haar drie lieve, gehoorzame en brave dochters. Hoewel dochter-1 tijdens haar afwezigheid stevig in de 15-stand geschoten was en zich met regelmaat hardop afvroeg waar zij een moeder aan te danken had die haar niet kon uitleggen wat een bergparabool was, die het verschil tussen filtreren en destilleren niet onmiddellijk paraat had, de sinusregel niet uit haar hoofd kende en ooit wel eens gehoord had van predicatief participium, maar hier nooit echt iets mee gedaan had in haar leven. De moeder verdedigde zich met de opmerking dat ze, hoewel vrij frequent, niet iedere les had gespijbeld en dus nog wel wist wat de oneliner ‘tais-toi, fais belle’ en het gerundium ‘quod erat demonstrandum’ betekenden en dat ook ‘Slag bij Nieuwpoort 1600’ en ‘a² + b² = c²’ met enige regelmaat tijdens het koken bij haar naar boven kwamen (hoewel ze ook weer moest toegeven dat haar nog steeds niet duidelijk was wie er eigenlijk bij Nieuwpoort gewonnen had en in welke gevallen de formule dienst deed). Uiteraard maakte haar verweer hoegenaamd geen indruk op dochter-1. De moeder herinnerde zich haar wens tot ongehoorzame kinderen, besloot te genieten van deze nieuwe fase en samen met haar dochters leefde zij nog lang en gelukkig.
Posted on: Sat, 27 Jul 2013 15:16:07 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015