(YA) Het leven van Laila deel 19 & 20 19. 4 dagen waren verstreken, jamal was nog steeds niet ontwaakt en elke dag bezocht ik hem. Op school staarde ik voor me uit en thuis werd ik verwend. Mijn vader had alles afgeblazen van de verloving zodra hij hoorde wat er was gebeurd. Ik hoorde gekraak van mijn deur en draaide me om. Ik zag Naima staan in de deuropening en ging gelijk rechtzitten. Na die klap, was ik bang voor haar geworden. Zonder uitnodiging kwam ze naast me op bed zitten en keek me aan. ‘Sorry Laila, voor alles. Ik wist niet dat het zo zou lopen. Ik meen het oprecht, ik zal proberen te veranderen. Kan je me vergeven?’ Ik geloofde haar niet, ik wist zeker dat het een vuil spelletje was maar toch knikte ik en zei: ‘Ja.’ ze drukte een kus op de zijkant van me hoofd en liep mijn kamer uit. Er was niks op tv, geen een belangrijk iemand op msn en niemand die mij belde. Ik voelde me leeg zonder Jamal. Na schooltijd liep ik met Sarah, Anour en Amir het schoolgebouw uit. Zins dat Jamal in het ziekenhuis lag kreeg ik een sterkere band met Amir. Ik beschouwde hem als een broer. Amir: Zins dat Jamal in het ziekenhuis lag merkte ik dat ze kapot was, die avond was fataal voor haar. Ik had zo te doen met Laila en ving haar op. Jamal was een echte mattie voor mij en ik zou voor hem op Laila letten. Ik werd niet verliefd op haar nee, ik zag haar meer als een zusje die ik nooit gehad heb. ‘Wat is er?’ Laila keek me vragend aan. We zaten in de bus onderweg naar Jamal. ‘Niks ik zit in gedachtes.’ Ze knikte en lachte lief, Jamal moet zich gelukkigprijzen met deze meid. Het is niet zomaar een chick. Ze is goed opgevoed en heeft een mooi innerlijk en uiterlijk. In deze tijd zie je dat niet veel meer. Aangekomen bij het ziekenhuis merkte ik op dat Laila steeds zenuwachtiger werd. Ik wist dat ze ziels veel van hem hield. Maar er knaagde iets binnen in haar. En ik weet wel wat. Ik sloot de kamerdeur achter me dicht en zag Jamal daar liggen. We hadden afgesproken dat we één voor één naar binnen zouden gaan omdat het anders te druk zou worden. Laila wou perce als laatste. Ik ging op de stoel die naast het bed stond zitten en begon te praten. ‘Mattie, wollah Laila word gek ik weet zeker ze houd zielsveel van je.’ Ik stopte even en slikte een brok door. ‘Hou vol bradda, Ik sta bij je en Allah ook.’ Ik drukte een kus op zijn voorhoofd. Ik ken hem al me hele leven, hij heeft alleen zijn broer en zijn vrienden nog. Zijn moeder en vader zijn verongelukt opweg naar Marokko. Het was een grote klap voor hem, maar ik was er voor hem, ik was er altijd voor hem. 20. Laila: ‘Ik hou van je lieverd. ontwaak alsjeblieft ik kan niet zonder je.’ Ik drukte een kus op zijn mond. ‘Ik kom snel terug.’ Ik liet zijn hand los en verliet de kamer waar Amir op mij stond te wachten. ‘Waar zijn Anouar en Sarah?’ Amir knikte hoofschuddend. ‘Sarah werd gek, ze kan er niet tegen als je pijn voelt dus ze vluchte na buiten en Anouar is haar gevolgt.’ Ik keek droevig naar beneden en liet een traan los. ‘Laila, meid alsjeblieft huil niet het komt allemaal goed met hem.’ Amir tilde mijn hoofd om hoog en probeerde een glimlach te zetten op zijn gezicht. Ik knikte levensloos en liep samen met hem naar buiten. Amir was de laatste tijd zo lief voor me. Ik begreep het wel, hij was goeie matties met Jamal. Sarah zat op een bankje met haar gezicht in haar handen. Zodra Anour mij zag liep hij weg met Amir om ons alleen te laten. Ik ging naast Sarah zitten. ‘Sorry, sorry dat ik je lastig val met mijn verdriet.’ Sarah keek op en keek me aan met betraande ogen. Ik kreeg ook tranen in mijn ogen. ‘Laila, je bent me hartsvriendin, ik ben er altijd voor jou alleen ik kan er niet tegen als je verdriet hebt. Jij houd zielsveel van Jamal en hij van jou.’ Ik knikte en keek haar vervolgens aan. ‘Kom we gaan naar de jongens toe.’ We gafen elkaar een knuffel en liepen naar de jongens toe. ‘Ga je nog mee naar de stad?’ Sarah keek me vragend aan. ‘Nee sorry lieverd, ik blijf nog even in het ziekenhuis denk ik.’ Ik durfde Jamal niet alleen te laten, bang dat die ontweek zonder dat ik er was. ‘Oke is goed lieverd, ik spreek je morgen.’ Ik knikte, nam afscheid van hun en liep het ziekenhuis weer in. Ik liep het kamertje in en zag hafid en samir zitten. ‘Salaam zusje.’ Samir gaf een kus op me wang en keek me argwaanend aan. ‘ewa schoonzussie.’ grapte Hafid. Samir: Laila kwam de kamer in gelopen, ik schrok van haar. Ze had walle onder haar ogen en zag bleek. Haar ogen keken droevig en haar mond leek geen stralende glimlach meer te hebben. Ik maakte me zo zorgen om haar. Argwanend keek ik haar aan. Ik kon aan haar blik zien dat ze liever even alleen gelaten word. ‘Hafid kom bradda we gaan even eten halen bij de automaat.’ Blijkbaar snapte hij mij en liep achter mij aan de gang op. ‘Het gaat niet goed met haar he?’ Hafid keek me hoofdschuddend aan. ‘Nee miskiena ik heb zo medelij met haar, ze heeft zoveel meegemaakt en ik weet zeker dat ze instort als Jamal haar achterlaat.’ Hafid keek me begripvol aan. ‘Je kan je gelukprijzen met zo’n sis, ze is niet zo’n typisch barbie popje maar ze heeft manieren. En Jamal houd vol voor haar, ik weet het zeker. Insha’Allah komt alles goed.’ Hafid gaf me een schouderklopje en trok een twix uit de automaat. Laila: Ik ging zitten op de plaats waar Hafid net zat en pakte Jamal zijn hand vast. ‘Ik mis je.’ Fluisterde ik zachtjes. ‘Je moet me niet alleen laten, ik heb zo’n grote fout gemaakt ik had je nooit moeten laten gaan ik had voor jou liefde moeten vechten. Iedereen zag dat het echte liefde was maar ik, ik liet het gewoon gaan en koos mijn vaders wens. Sorry voor alles, door mijn schuld lig je hier.’ Ik kneep in zijn hand en wende mijn blik af naar de grond. Ik liet een traan gaan, en na die ene traan volgde er meer. Ik heb zo’n spijt, schuldgevoelens overmeesterde mijn lichaam. ‘Water?’ hoorde ik ineens een zacht schor stemmetje. Ik keek naast me en zag Jamal met zijn ogen open. ‘Water?’ vroeg hij nogmaals. Ik pakte het bekertje met het rietje erin en gaf het aan Jamal. Hij glimlachte zwakjes. ‘Dankje.’ Zei hij met moeite. Jamal: Ik opende mijn ogen en zag Laila wazig, ze had haar gezichtje naar beneden gericht en veegde haar tranen weg. ‘Water?’ Zei ik schor. Ik zag haar geschrokken kijken. ‘Water?’ vroeg ik nogmaals. Ze pakte het bekertje van de kast en ik dronk daaruit. Ik keek haar aan, ze was mooi zoals altijd. Maar haar blik was veranderd, ze straalde niet meer. ‘Jamal?’ Ik knikte zwakjes en glimlachte. ‘Ik hou van je.’ En sloot mijn ogen, ik was te zwak en te moe om wakker te blijven. Laila: Ik stond op en rende naar de gang. ‘Dokter!!’ Schreeuwde ik keihard. Samir en Hafid kwamen aangesneld en keken me geschrokken aan. ‘Jamal is ontwaakt.’ Zei ik blij, dit was zo ongeveer de gelukkigste dag van mijn leven tot nu toe. De dokter kwam al snel en controleerde Jamal. ‘Ik heb goed nieuws voor jullie, Jamal is ontwaakt maar hij heeft rust nodig. Als hij wakker is geworden kijken we hoe het verder gaat.’ Ik kon mijn geluk niet meer op en moest met moeite mijn glimlach onder controle houden voordat mijn mond helemaal uitscheurde
Posted on: Wed, 20 Nov 2013 19:25:24 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015