Z cyklu polecana literatura: Catherine M.Sanders “Jak przeżyć stratę dziecka. Powrót nadziei” Catherine Sanders – psycholog kliniczny, autor badań naukowych nad wpływem osierocenia na jednostki przeprowadzonych na szeroką skalę, matka, która straciła syna. Od Autorki: “Śmierć dziecka to straszne nieszczęście. W kulturze, w której młodość ceni się ponad wszystko, zdarzenie takie uważa się za jedną z największych tragedii. Dla osieroconych rodziców kontynuowanie własnego życia wydaje się w tej sytuacji wręcz niemożliwe, a obsesyjne pytanie “Dlaczego?” nie opuszcza ich ani na chwilę. (...) Ze wszystkich książek, które dotąd napisałam, ta była dla mnie najtrudniejsza, ale i najważniejsza zarazem. Stanowiła zamknięcie pewnego cyklu. Moje własne bolesne doświadczenia związane są ze śmiercią syna Jima, który zginął w wypadku na nartach wodnych. Wtedy to zaczęłam szukać odpowiedniej literatury, która pomogłaby mi poradzić sobie z tą stratą, niestety – bezskutecznie. (...) Dopiero po kilku latach mój stan poprawił się na tyle, że mogłam rozpocząć pracę badawczą nad smutkiem i żalem. (...) Książka ta ma się przyczynić do lepszego zrozumienie procesu przeżywania głębokiego smutku, ma zaproponować pewne sposoby odzyskania zdrowia oraz przywrócić osobom osieroconym wiarę, że przetrzymają swój straszny ból, powrócą do życia, a za jakiś czas będą znów mogły odczuwać radość i spokój.” “ STAWANIE SIĘ NOWYM CZŁOWIEKIEM. Jak można żyć po amputacji, czyli będąc pozbawionym jakiejś części siebie? Odpowiedź jest oczywista – nie mamy wyboru, a więc musimy się przystosować. Adaptacja do życia po śmierci dziecka przypomina naukę chodzenia po stracie nogi. Początkowo trzeba korzystać z pomocy specjalnego, podtrzymującego urządzenia, potem kuli, wreszcie protezy. Ta ostatnia, podobnie jak noga, zaprowadzi człowieka prawie w każde miejsce, różnica jest jednak wyraźna. Coś się zmieniło. Jak to już wielokrotnie podkreślałam na kartach tej książki – ktoś, kogo dotknęła jakaś znacząca strata, nigdy już nie będzie tym samym człowiekiem, co przedtem. W początkowych fazach smutku i żalu traci się zaufanie do siebie i do świata. W tym zakresie przeżywa się istny wstrząs. Fakt, że świat nie jest bezpieczny, staje się czymś oczywistym. W tej sytuacji człowiek czuje, że trudno jest mu na nowo wziąć odpowiedzialność za swoje życie. Nie wie jak to zrobić, a nawet od czego zacząć.”
Posted on: Wed, 19 Jun 2013 09:09:22 +0000
Recently Viewed Topics
© 2015