“Zoals ik al zei, bestaat er voor mij geen middenweg, had Shimamoto gezegd, in mij bestaat niets neutraals, en waar dat niet bestaat, is ook geen middenweg.” Een kort, frappant fragment uit de Nederlandse vertaling van 国境の南、太陽の西 (Kokkyō no minami, taiyō no nishi) – in het Engels vertaald als South Of The Border, West Of The Sun, één van de betere boeken van Haruki Murakami. “Van de platen van haar vader waren de pianoconcerten van Liszt me het dierbaarst. Op de voorkant stond het eerste, op de achterkant het tweede.Ik hield ervan om twee redenen. De platenhoes was heel mooi en verder was er niemand in mijn omgeving – afgezien van Shimamoto natuurlijk – die naar de pianoconcerten van Liszt luisterde.” - een tweede, frappant fragment uit hetzelfde boek - Eureka. Bekrompenheid: “Het wiskundige bewijs dat de kwadratuur van de cirkel onmogelijk is, heeft veel vrije geesten er niet van weerhouden om toch vele jaren pogingen te ondernemen om het probleem hoe dan ook op te lossen. De nutteloosheid van dergelijke pogingen om het vraagstuk op te lossen, heeft er voor gezorgd dat het in verband wordt gebracht met zaken die niets met het vraagstuk zelf te maken hebben. Het is dan slechts een manier om een nutteloze of vergeefse onderneming uit te drukken. (wikipedia)” De vraag die we ons zouden moeten stellen, is niet: ‘kunnen we een vierkant met dezelfde oppervlakte als de oppervlakte van een gegeven cirkel construeren louter door gebruik te maken van passer en meetlat?’ maar wel: ‘kunnen we een vijfhoek construeren met dezelfde oppervlakte als een gegeven cirkel?’. Antwoord: ‘ja’. Als het parallellenpostulaat van Piet wordt uitgebreid van de oorspronkelijke twee rechten en twee hoeken naar een meer omvattende vorm van vijf rechten, staat niets ons nog in de weg. “Het is geenszins het beeld van een gelouterde die in zijn latere jaren geestelijk vrede vond, maar het beeld van een getergde mens, die de in hem zetelende duivel niet kon overwinnen. Liszt verlangde naar de rust van de eenzaamheid, maar hij kon niet buiten de menselijke samenleving. Hij wilde zich concentreren op grote werken, maar versplinterde zichzelf in duizend kleine bezigheden. Hij droomde van het simpele leven, kon echter geen afstand doen van de wereld van de mammon. Hij loofde de schoonheid van de natuur, maar het landelijke leven verveelde hem. Hij huichelde eenvoudige goedaardigheid, terwijl het in zijn rusteloze ziel kookte. Hij verklaarde onverschillig te staan tegenover openlijke erkenning, ordetekenen en onderscheidingen, terwijl hij zijn hand ernaar uitstrekte. Hij noemde zichzelf een democraat, maakte echter een knieval voor de adel. In de laatste jaren kon hij zijn gespleten persoonlijkheid – die zijn hele leven een gevaar voor hem vormde – niet meer beheersen. De gehele tragiek van zijn leven trad nu naar buiten. Hij speelde de rol die de vorstin hem had toebedeeld echter consequent verder – de rol van de vrome, bescheiden, zielsgoede abbé (abbas, abt). Het is logisch dat hij zich met deze rol identificeerde, want hij had aan het onderwerp ervan meegewerkt.” Het dromen van en het zich voorstellen van rechten en krommingen leidt onmiskenbaar tot een mogelijke oplossing. Wie daarenboven de immer ontbrekende factor harmonieuze beweging incorporeert, en het geheel louter als Gesamtkunstwerk zowel beschouwt als aanschouwt, zit finaal in de allerlaatste rechte lijn op weg naar. The torture never stops. “The Torture Never Stops”
Posted on: Sun, 15 Sep 2013 14:36:59 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015