kapitulli 65“Kur shpresa vdes . . . “Qe sot e tutje , ai do behej “syt e saj”. Doli jasht. Binte shi dhjetori. Hapi krahet dhe mbylli syt duke mbajtur syt lart. Pastaj ju kujtua moment qe ishte lagur ne shi me ELenen e tij. Ajo kishte filluar te vallezonte e lumtur, dhe ai e terhiqte nga duart. Pastaj bertiti e lumtur, duke ju drejtuar nenes se saj ne qiell e duke i thene qe ishte e lumtur. Ndonjehere e pyeste veten, sa shum do ket vuajtur kjo vajze? C’jet ben, si jeton? A i japin ndopak dashuri, apo ajo e njeh dashurine vetem si fjale? Apo as si fjale jo?A e njeh ajo ngrohtesine e familjes, apo nuk e di as c’eshte familja? Rrinte ne shi i hutuar dhe po lagej. Kalonin njerez dhe e shihnin si te cmendur. Hapi syt , e kuptoi qe po linte nam. Njerezit te gjykonin edhe po te rrije ne shi. Te jesh ne vitin 2012, dhe pak dit 2013, te jesh ne shekullin XXI dhe njerezit te te shohin si te cmendur vetem se lagesh ne shi ?! Dhe ku ? ne Tirane, ne vendin qe mbahen si me qytetaret, me te kulturuarit. Ato qe mbahen per edukat, ato qe mbahen per jet te mire, per mode e per te gjitha. S’kan pare Shkodren keto, fushat plot me lule, ajrin e paster, dhe vajzat e thjeshta vetem me fustanka me lule. Keto nuk e din se c’eshte jeta. Keto din diskot, clubet, minifundet, oret e vona jasht neper duhmen e duhaneve. Keto nuk i din oret e vona jasht te shohesh yjet shtrir mbi barin e njome. Ku ka yje ne Tirane ? Ku i le tymi, smogu i keq te shohin yjet ?!Mir djemt shohin shalet e vajzave, po vajzat ? vajzat shohin makinat xixelluese. Jet koti. Pa me inat njerezit qe hynin dhe dilnin nga spitali dhe u drejtua pa ditur se ku. Do i blinte lodra Gertit, dhe rroba per te veshur Elenes. Do shpenzonte, te shihte lumturine e tyre, dhe te merrte edhe pak nga lumturia e tyre.Pastaj do telefononte babain e tij, te mbulonte operacionin e Gertit. Ne fund te fundit nje dit do vdiste dhe ai, dhe te pakten do kishte dike qe do lutej per te edhe ne jeten e pertejme. Nje engjell qe do jetonte fale tij. --Pasi doli nga nje hotel te thjesht te Tiranes, i lare dhe i parfumosur mire, doli jasht kte here me cader. Ecte rruges dhe shihte neper butiqe per rroba. I zuri syri nje dyqan me lodra femijesh. U fut brenda dhe mbushi duart me cfar ti pelqente. Shitesja ishte nje vajz e re dhe po e hante me sy. Dejvi e vuri re dhe vendosi ti fliste “malokshe” ta trembte pak. Keto “te qyteteruarit” rrinin me metra larg nga keto verioret e jugoret. Te ket dallime mes njerezve edhe ne Shqiperi? Budallallek, mendonte me vete Dejvi. -Mi paketi qikto oj cik.Ajo e pa me zhgenjim dhe cudi. -Si si?-Mi paketoni qikto bre. Qa skuptut?!Ajo e shihte me habi. Dejvi donte t’ja kepuste nje te qeshure aty ne vend, por e mbajti veten. Donte te tallej akoma me te. E pa njehere nga koka te kembet. Geta te holla sa per te thene, xhinse te shkurtra ne ne kte te ftoht, dhe nje kemish qe ja gjasme jam veshur. Posi moj. Hiqi edhe xhinset te pakten. Ajo paketonte me te shpejt, a thua se Dejvi i kishte thene “Do te ha”. Aq shum ishte trembur. -Urdheroni.Ja zgjati me duart qe i dridheshin. -Jo, prit maj, se po du me mar akoma. Ajo e pa me frik. Dejvi skishte ndermend te merrte me, por po e habiste fytyra e vajzes. Pse duhet ta shihte ashtu vetem se fliste me dialekt? -A ju vajzat e Tiranes. Te hengra qe fola me dialekt? Jo. Turp tju vije. Ja perplasi leket dhe u largua duke mar pakon me lodra. Ndersa vajza ngeli si hu aty. Kishte marr nje fytyre te vdekuri. Dejvi sa doli jasht ja plasi te qeshuresh.-O bre medet, cpo me shohin syt.
Posted on: Sat, 16 Nov 2013 20:59:27 +0000