sprotin.fo/show_product.php?ProductId=391 Tverrmoen, fríggjadagin 5. august 2011 Grannskógurin trónaði sum eitt gotisk dómkirkja yvir Tverrmoen og læt líðina liggja í djúpum skugga. Ein fjalltrøstur streyk yvir rukkublikktekjuni á hoyløðuni og hvarv við levind inn millum trøini í timburberuna niðanfyri. Í góðum veðri, ella tá ið ættin var tann rætta, hoyrdi hann sjóðið av fylkisvegnum. Men at síggja øll býarfólkini, sum struku framvið í sínum dýru bilum á veg til Molde ella Sunndalsøra, tað bar ikki longur til. Sama gjørdi. Arne Jacob Tverrmoen støðgaði ytst í túninum og kveistraði eina naska rossaflugu burtur. Undir honum glógvaði Skjørsetervatnið í seinnapartssólini. Hann eygfór smala eyrvegin, sum smeyg sær fram við strondini undir Tverrlia, til hann fór um sýn í buginum við Årset. Sum vanligt ikki ein kjaftur at síggja. Eingin úr bygdini støðgaði longur á við traktorgøtuna niðan til lítla bóndagarðin, tey vóru langt síðan givin við tí. Útlendingar, sum hendinga ferð hildu tað hóska at seta tjaldbilar sínar niðri við vatnstrondina, støðgaðu heldur ongantíð leingi og hildu seg altíð passaliga langt burtur. Hann vassaði gjøgnum grasið, yvir at fjósdurunum og tók eggini upp. Inni í myrkrinum gjørdi hanin sum vanligt vart við sær. Hønurnar kákaðu ógvisliga og runnu aftur og fram innan fyri høsnanetið í tí partinum, sum var uttan fyri høsnarhúsið. Ógvuliga varliga bar hann pappbakkan yvir um túnið, niður aftur um stoypta fastastøðið undir rennistreinginum og setti hann niður í flutningskurvina. «Øll eggini í eina kurv, ja.» Tað var klárt til fráferð. Hann tók um skaftið við báðum hondum og togaði hana til sín. Kurvin varð leys av undirlagnum, og dráttarveirurin glapp í lás. Eggini fóru at fáa eina trygga ferð. Rennistrongurin kundi við sínum sterku stáltogum bera bæði eitt og tvey fullvaksin mannfólk. Yvirvaldið hevði sett forboð fyri at brúka útgerðina eitt tíðarskeið eftir vanlukkuna, og sjálvur hevði hann ikki verið mentur at seta nakað í gongd aftur fyrr enn fleiri mánaðir seinni. Eina løtu hevði hann ivast í at ríva alt samalt niður, men ásannaði, at hann líka forbiðið var bundin av hesum, um hann skuldi verða búgvandi á Tverrmoen. Selma hevði púra víst skilt tað. Hóast alt var tað Sátans óndskapur og ikki hansara egna handafimi, sum hevði kostað henni lívið. Og at tykta óndskapin var vorðið hansara síðsta uppgáva her á jørð. Eyga fyri eyga og tonn fyri tonn, sum tað stóð í Halgubók. Inni í fjósinum var friður fallin aftur á tey – Barónurin, hønurnar og Sátan vóru tigandi. Hann læt koplingskassan upp, snaraði tendraran, sum setti motorin í gongd, og sendi tann viðkvæma farmin út á sína ferð oman til skráan við vegin. Peder Årset, grannin, fór sum vanligt at koma eftir eggjunum eftir kvøldmálið. Hann læt varisliga eyguni upp og hugdi at myndini, sum hekk í neyðarsligu bylgjubjarkarrammuni á bróstinum við køkin. Stovuhúsið stóð nýmálað í seinnapartssólini. Haðan, hann sat, hómaði hann ikki longur teir álvarsomu skortarnar í samkomuni, sum stóðu á rað aftan fyri foreldrini á silvurbrúdleypsdegnum. Hann hevði kent tey øll, men nøvnini vóru nú líka ullint og kám sum andlitini. Undir myndini hekk litmyndin av Selmu og honum sjálvum, nýgift uttan fyri skrivstovuna hjá fútanum. Uttan fyri stovuvindeygað var longu farið at skýma. Seigliga dikkanin úr klokkuni varð bara órógvað av dropanum, sum við jøvnum millumbili sleit seg leysan undan køkskrananum og rakti grýtulokið í vaskinum. Døgurðablundirnir vóru vorðnir bæði íðuligari og drúgvari hesa síðstu tíðina. Skinflugan í vindeyganum deysaði í heilum inn í gráa rútin, sum tað næstan ikki sást ígjøgnum. Arne Jacob var framvegis ikki svangur. Hann stríddi seg yvir til komfýrin, har tann væl brúkti aluminiumsketilin stóð hálvfullur av vatni. Við einum bragdi fekk hann baksað hann yvir til vaskifatið og stoytt eitt sindur av lunkaða innihaldinum niður í tað. Stívrendi kranin við køldum vatni gav til endans eftir og sendi eina brúna strálu niður í vaskið. Hann læt tað renna eitt sindur, áðrenn hann fylti ketilin aftur og setti hann á kókiplátuna. Komin yvir aftur til vaskifatið bukkaði hann seg niður og oysti vatn í andlitið. Smala, skeggjuta skonin í blikkfatinum hugdi upp við djúpum eygnaholum - sum ein dreygur av botninum á einum brunni. Fjalahurðin á nátthúsinum fór aftur við einum bresti aftan fyri hann. Hann krøkti buksuselarnar aftur um akslarnar og blásti ein riðil av blóðtystum neytamýggjabitum burtur. Kvøldarluftin legði seg sum ein kleimin hond um nakkan, har hann pleyraði gjøgnum noturnar og tað váta grasið yvir at hoyløðuni. Hann støðgaði á og slotaði, men hann hoyrdi ongan larm. Við einum góðum taki um handfangið læt hann fjósdyrnar hálvgum upp. «Hvat í svartasta.» Helvitið av einum hana flagsaði út og endaði í grasinum. Har fór hann alt fyri eitt at reika um við einum blóðreyðum, sansaleysum bragdi í eygunum og bardi við veingjunum. Tað vóru bara einans ráð; hann mátti bera skjótt at. Vesalavættið hevði tó ikki hugsað sær at lúta og ikki stríðast. Eftir ein runddans í túninum streyk hanin brádliga aftur móti fjósinum og hvarv inn í myrkrið. Har inni leitaði hin ikki longur reiðiliga so erpni Barónurin sær skjól mitt uppi á netinum. Fugladans hóast tey góðu átta pundini – umsíðir fekk hann bilbugt við honum og fekk hirt hann inn aftur í búrið. Sjálvt tá ið Arne Jacob ripti øksina leysa helt hann seg í frið á vaglinum, har hann fjálturstungin fór undir at hampa sær veingjafjaðrarnar. Arne Jacob lútaði seg framyvir og sló øksina hart í plankagólvið. «Hoyrdi tú tað? Einki gott hugskót at royna at rýma av Tverrmoen.» Eitt trivaligt snússpýtt rakti gólvfjalirnar, áðrenn hann rætti seg upp aftur og setti øksina aftur ímóti høggustabbanum. Á veg yvir til búrið eygleiddi Barónurin hann við flakkandi eygum. Purpurreyði reykurin gjørdist so líðandi dimmari, og í sama sekundi, sum hann tók í nethurðina, kom eldur í skálan. Hanin bardi tungt við kolasvørtu veingjum sínum og fleyg ferð eftir ferð inn í veggin, sum skildi hann frá hønunum. «Sissa teg nú, eg skal ikki taka brúðrina frá tær», pjátraði Arne Jacob og vendi sær móti einari hvítari hønu í handara krókinum. «So leingi vit verpa eggini hjá okkum, sleppa vit at hava høvdið, ikki so, Perla?» Hann treiv snøggliga í eina av næstu, yngru hønunum og legði hana yvir á høggustabban. «Vit verpa eggini hjá okkum, eg haldi dekan fari meg, at eg skuldi verið lækni.» Eitt spýtt rakti aftur gólvið. Hann stytti seg saman og gjørdi seg til. «Ella kanska ein sovorðin sálarlækni?» Í næstu løtu lá hønuheysurin á gólvfjalunum, og øksin stóð sligin í høggustabban. Meðan fjaðurklæddi, svarti kroppurin framvegis breytst og bardist, rann fuglablóðið niður millum tær grovu, blóðmettaðu gólvfjalirnar. Brátt fór djevulin har niðri at vakna og geyla eftir meira. Stálfjaðrarnar í gamla hvíldarstólinum sungu sum í kóri, tá ið hann bukkaði seg út í annað borðið og skrúvaði niður fyri útvarpinum. Stívur sum ein stavur kom hann sær upp á beinini og stakraði út í køkin. Á komfýrinum spruttkókaði vatnið undir ketilslokinum og rann út á uppvaskiborðið. Roytta hønan lá mitt í damminum. Vatndropar leitaðu niður eftir rútunum vindkarminum. Hann kveitti at veggjarklokkuni, sum ikki hevði sligið hálvgum tólv enn. Tað kundi ikki hava verið klokkan, sum vakti hann. Í somu løtu blunkaði peran undir loftinum við, sloknaði næstan og lýsti so upp aftur. Hann lútaði seg fram og lurtaði. Har var einki at fara skeivur av, gangur av stáltogum og motori. Onkur hevði sett rennistreingin í gongd. Ein kundi ongantíð vita, hvat ið var á vási longur. Óargadýr, ólag ella tattarapakk, men hóskandi ráð vóru fyri tí. Um tað ikki var hasin veikans sunnmøringurin úr tjaldbilinum, sum aftur hevði onkran fanansskap fyri. Hann stetlaði út í gangin. Við einum góðum taki í durakarmin stakk hann hálvhosurnar í gummistivlarnar. Uttanfyri var flutningskurvin komin til tað ovasta av drívverkinum og støðgaði. Hann skrykti hurðina á trappuskápinum upp og trilvaði í myrkrinum eftir byrsuni. «Tað var sum fanin!» Byrsan var ikki at síggja. «Hvør tramin kann hava flutt hana?» mutlaði hann inni millum vaskispann, matdósir og súr regnklæði. Hann kom til ta niðurstøðu, at tað mátti vera hann sjálvur – eingin annar hevði verið innan fyri húsaveggirnar í fleiri mánaðir. Var hann so gloymskur at lata búrið hjá Baróninum standa opið fyri aðru ferð í minni enn eina viku, so var hann nóg gloymskur til at sløða byrsuna burtur eisini. Byrsa ella ikki, syndaplágurnar skuldu so ongan søtan sova. Hann rætti seg upp og trýsti á kontaktina til útiljósið, áðrenn hann trýsti úthurðina upp. Í túninum støðgaði hann á, helt ondini og slotaði. Rennistreingjarkurvin sveiggjaði eitt sindur til turr mótmæli frá blokkunum, men umframt vanliga gangin av Baróninum var tað annars bara vindurin, sum breyt kvirruna. Hann gekk út móti fjósinum. Í myrkrinum innanfyri skrímdi hann tað hvíta, sum kransaði nevið á hananum. Nógvar ferðir hevði tað verið um reppið, at hann hevði skrætt fanan niður av vaglinum og gjørt enda á honum við øksini, men nú ið óbodnir gestir kanska gingu og sníktu seg har úti, var beistið gott at hava. Levindið hevði hoyrst fram um onnur ýl. Hann bukkaði seg niður at taka øksina upp av høggustabbanum, men hon stóð ikki har. Samstundis varnaðist hann skuggan, sum kreyp eftir gólvfjalunum og upp millum beinini á sær. Hann vendi sær himprandi. Skuggamyndin av einum myrkum, slútakslaðum skapilsi avmyndaðist í durunum. Arne Jacob Tverrmoen gekk nærri og krympaði eyguni saman fyri bjarta ljósinum frá útilyktini. Hann kendi øksina aftur, sum stóð upp at durastavinum. Barónurin gól snjallur innan fyri høsnanetið.
Posted on: Thu, 28 Nov 2013 23:53:10 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015