Çok doluyum bu aralar, ne kadar yazarsam yazayım ne kadar ağlarsam ağlayayım boşalmıyor içim.. Çok kararsızım, samimiyetsizim.. Mutsuzluk gibi bir şey de değil.. Garip bir his var içimde.. Tamamen vazgeçmiş hissediyorum kendimi.. Senden, bizden.. Güçlü hissediyorum arada, seni karşıma alabilecek, her şeyi yüzüne söyleyebilecek kadar güçlü.. Ama uzun sürmüyor, neden bilmiyorum.. Sonra birden dünyanın en güçsüz insanı oluveriyorum.. İçimde bir kişi daha yaşıyor gibi bu aralar, bir ben daha var sanki savaştığım.. Üstüne alınma, konu sen değilsin.. Artık değil.. Geride kaldı o günler.. Yorgunum çok.. Affetmekten, unutmaya çalışmaktan çok yoruldum.. Çalışmayacağım artık. Ne halimiz varsa görelim, sen de boşver.. Artık kendime çıkıyor bütün yollar.. Çünkü her şeyin bende bittiğini fark ettim.. Sen de bende bitiyorsun.. Yıllarımı aldı ama fark ettim.. Düşünüyorum da, nelere göz yummuşum diye.. Öyle kızıyorum ki kendime.. Yüzüme tüküresim geliyor.. Bak yine seni suçlamıyorum.. Suçlasam da kabul etmezsin zaten, çünkü sen bilirsin hep en doğrusunu ya hani.. Derin bir iç çekip “değmezmiş” diyorum.. İçim parça parça oluyor.. Değsin istiyorum, gözlerimi kapatayım ve sen o eski kadınım ol istiyorum.. Ama olmuyor.. Canım çok yanıyor, aldığım her nefes içime dolup beni boğuyor gibi sanki.. Bu neyin acısı tam olarak bilmiyorum, ne zaman geçeceği hakkında da hiçbir fikrim yok.. Hep derdim ya hani “bazı şeyler hiç unutulmuyor” diye.. Gerçekten de öyleymiş.. Unutmayı her şeyden çok isterdim biliyor musun.. Çünkü affetmek ile unutmak aynı şeyler değil.. Affetmek çok daha kolay.. Ama unutulmuyor işte.. Unutmaya çalışmak hiçbir işe yaramıyor. Hem çok da yoruldum zaten..
Posted on: Mon, 02 Sep 2013 20:00:49 +0000