İki kişinin yardımıyla, Tek başına çıktık bu hayat yolculuğuna. Ne ailemiz, ne arkadaşlarımız, ne de dostlarımız, Tenimizden içerisini bilmiyorlardı. Bütün insanların gözü, kulağı, yüzü olması gibi bir şeydi, Bütün insanların günün birinde yalnız kalması. Sevdiklerimize koşmadan önce emeklemeyi öğrendik. Kimse bize yardim etmedi biz kendimizi tanırken. Biz kaybetmeye çocukluğumuzdan başladık. Bir diş gibiydi mutluluk, sadece çocukluğumuzda yenileniyordu. Sonra büyüdük ve çocukluğumuzdan kalanlarla ısırdık hayatı. Oyuncağımız kırılınca anladık, Bize ait olan bir şeyin kırılınca bizi yaraladığını. Keşke hep çocuk kalsaydık, Tek korkumuz eve geç kalmak olsaydı. Çünkü; İnsan büyüyünce güzel olan her şeye geç kalıyor. Eğer sen; Şuan bir yerlerde bu şiiri okuyorsan; Sakın büyüme, Çünkü; Yıkanmış bir elbise gibi küçülüyor sevinçler. Gözyaşıyla yıkanan insanlar büyüdükçe... [Atakan Gülgar]
Posted on: Thu, 05 Sep 2013 20:25:12 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015