İlla ki bir gün bitecekti elbet. Bir daha ellerim günün sonunda sen kokmayacaktı. “Ellerinin o kokması”, yaşayan çok iyi bilir. Sabah seninle buluşacağım için kahvaltımı zorla iştahsız şekilde yapmayacaktım. O t-shirt’ü de saklamayacaktım. Parmaklarımı bir daha hiç tanımayacaktın sen, unutacaktın. Başkaları olucaktı, başka bedenler aramıza giricekti. Zaten bundan sonra sabahları, -nasıl olduğunu hiç bilmiyorum- ilk aklıma adımı söylerken aldığın yüz ifaden de gelmeyecek. Unutmam gerektiğini söylüyordun ya, ben unutacağım işte, dediğini yapacağım. Ben senin sözünden çıkmamaya devam edeceğim. Benden daha iyilerine layıksın diyordun ya, ben senden çok daha iyileriyle olacağım ve sen hiçbir zaman bilmeyeceksin. Onlara seni asla anlatmayacağım ben, seni ağzıma bir daha da asla almayacağım. Oturduğum restoranda senin bana “bizim şarkımız olsun mu?” dediğin şarkı çalarsa umursamayacağım, kolamdan yudumlayacağım sakince, en gerçek tavrımı sakınıp yanımdakine gülümseyeceğim. Ben seni hatırlamayacağım artık anlıyor musun? Bir pazartesi günü, defterimin kenarına yazdığım adını silgiyle adını milyon kez sileceğim. Çarşamba günü geldiğinde üstüne başkalarının adını yazacağım. Böyle bitireceğim.
Posted on: Sun, 28 Jul 2013 22:15:56 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015