İsmet Paşa “Çanakkale Savaşları”na katılmamıştı. O, 30 bin kişilik orduyla İzmir’e çıkartma yapan Yunan ordusunu durdurmakla görevliydi. Onun da rakibi Çerkez Ethem’di. *** İsmet Paşa, Çerkez Ethem’i savaşa çağırıyor; Çerkez ise kalp krizi geçiriyordu. Bir an önce kendisiyle birlikte 1’inci Dünya Savaşı’na girdiğimiz 2’nci Wilhelm’in Almanya’sına gitmek istiyordu. *** Çerkez Ethem, durumunu savaşan Yunanlı subaylara anlattı. Subayın biri de: - Peki, dedi; Yunan ordusuna teslim ol, biz seni Berlin’e göndeririz. Çerkez de teslim oldu ve Berlin’e gidip, orada öldü. İsmet Paşa da rahat bir nefes aldı. *** Çağrışımlar çağrışımlar... “Göz boyama” da salt Türkçe bir deyim. İş yapıyor görünüp de hiçbir şey yapmamak... *** İsmet Paşa, 30 bin kişilik Yunan ordusuyla baş edemeyeceğini anlayınca asker toparlamak için geri çekilmişti. Yunan komutan ise kendisine çok daha büyük bir kuvvetle saldıracağını düşünüyordu ve o da geri çekilmişti. *** 1950’lerde İsmet Paşa muhalefete düştüğünde kendisine sormuştum bu durumu. Bendenize şu yanıtı vermişti: - Bir muharebede galip-mağlup yoktur. Kim daha geç kaçarsa ona galip denir. *** 1’inci Dünya Savaşı’nda da 2’nci Dünya Savaşı’nda da 2’nci Wilhelm erken kaçmış, yenilmiş, sade Çanakkale’de biz galip gelmiştik. *** Oysa savaşılan Boğaz’ın Marmara yakınındaki tepelerinde Alman tümgeneral Liman Von Sanders ile Esat Paşa vardı. Akıntıburnu’nda da Enver Paşa ile “zaferin şerefi”ni tartışan Atatürk; Ata öfkelenip askerlikten istifa ediyordu. “Milli mücadele” de ondan sonra başlıyordu. “İstiklal madalyaları” da ondan sonra dağıtılıyordu.
Posted on: Fri, 27 Sep 2013 05:24:12 +0000
Recently Viewed Topics
© 2015