šajkača Es una especie de gorras están hechas de material de lana se llama Sajak. Es el sombrero de Serbia nacional por los campesinos del centro de Serbia todavía usan. Materiales (Sajak) está hecha de lana y tiene un bonito sombrero para usar en verano como en invierno, ya que mantiene la cabeza de la temperatura constante. En invierno, la parte lateral de las tapas, se puede descender más baja, de acuerdo con los oídos. Por lo general color es de color gris oliva, que reminiscencia de los militares, pero puede ser otros colores - azules o azul oscuro. La forma se asemeja algo una embarcación. Se cree que los sombreros similares usados por los soldados serbios en la frontera austro-húngara río marino. (šajkaši). Historia (SAJKACA) unir por anastomosis a mediados del siglo XIX. Serbios antes de SAJKACA y sombrero (en las ciudades) utilizan comúnmente con sombreros rojos turcos - fez. En el ejército austro-húngaro a mediados del siglo XIX así como otros ejércitos europeos que se dio cuenta que los coloridos, los uniformes chillones que fueron usados por el entonces no son prácticos para las condiciones del campo, malos ajustes en el entorno y se convierten rápidamente inservibles. Además, el enemigo que sea fácil de encontrar desde la distancia. Por lo tanto, el ejército austro-húngaro se decidió crear un nuevo uniforme. Gorra fue un serbio tradicional (šajkača). El nuevo uniforme no le gustó príncipe Franz Ferdinand, y se hizo la nueva solución y los uniformes ya existentes cosidos se compra Serbia por un precio trimestre. Serbia en el tiempo, a menudo en guerra, y era pequeño y pobre país. Uniformes baratos eran como un regalo del cielo. Hasta entonces los soldados desgarrados y sucios comenzaron a parecerse a un verdadero ejército. En 1870 el ejército serbio consiguió su uniforme, pero la primera guerra librada bajo el šajkača fue el contra los turcos en 1876-1878. Con el fin de ser más eficientes en la movilización de las tropas, el pueblo bajo una obligación militar se les dio sus uniformes para mantenerlos en casa. Así, comenzaron a usar partes del uniforme en sus vidas cotidianas. Las partes del uniforme fueron usados con orgullo, porque ser dueño de un uniforme significó uno era listo para la guerra y la valentía. Como parte del traje típico masculino, serbios y luego comenzó a usar pantalones, pantalones que tenían un brote pronunciado a través de los muslos, pero eran bastante cerca de con pies de, y una gorra šajkača.Los voluntarios de la guerra de los Balcanes y la Primera Guerra Mundial trajo la gorra hacia otras regiones de Serbia, sobre todo para Herzegovina y Lika donde también fueron usados durante la Segunda Guerra Mundial, también. La tapa šajkača no fue retirado antes de que nadie - ni siquiera ante un rey. La única ocasión en que fue eliminar fue antes Dios, en la iglesia. De todos modos, que era una gorra para cada ocasión. Los hombres llevan es porque les gusta - de frente a la cabeza en la frente, o volver a poner, torcida, por encima de las orejas o en invierno con partes puestas en los oídos. El dinero se puede mantener en el mismo, o una carta recibida desde la distancia puede ser escondida en el exterior, o el sudor se puede limpiar con la faz mientras trabajaba en el campo. Se pliega fácilmente y puede ser escondido en el cinturón, o se desarrolló y se coloca sobre la cara al tener una siesta en una sombra de un árbol. Pesar de que el ahora osos mucho menos de lo que antes solía ser, šajkača sigue siendo uno de los símbolos de Serbia y los serbios. ---------------------------------------------------------------------------------------- šajkača Šajkača je vrsta kape od materijala šajak. Reč šajak – vuneni materijal, čoja domaće izrade, slična suknu, potiče iz turskog jezika. Šajkača je srpska nacionalna kapa koju seljaci iz centralne Srbije i danas nose. Materijal šajak se pravi od vune, te je šajkača zgodna za nošenje i leti i zimi jer održava konstantnu temperaturu glave. Zimi bočne strane šajkače mogu i da se spuste na uši. Najčešće je sivomaslinaste boje, što asocira na vojsku, ali može biti i drugih boja – plava ili teget. Oblik šajkače pomalo podseća i na čamac, šajku. Smatra se da su slične kape nosili srpski vojnici u austrougarskoj pograničnoj rečnoj mornarici – šajkaši. Istorija šajkače se proteže do u sredinu XIX veka. Srbi su pre šajkače i šešira (u gradovima) nekad uobičajeno nosili crvene turske kape – fesove. Postoji čak i jedna poznata starogradska pesma o fesu – Crven fesić. Polovinom XIX veka austrougarska vojska, kao i druge evropske vojske, shvatila je da šarene, nakinđurene uniforme koje su se do tada nosile nisu praktične za poljske uslove, loše se uklapaju u okolinu i blato ih brzo učini pohabanim. Pored toga, neprijatelj ih lako uoči iz daljine. Zato je austrougarskoj armiji napravljena nova uniforma. Kapa je bila šajkača. Nova uniforma se nije dopala vladaru Francu Ferdinandu, pa je urađeno novo rešenje, a postojeće već sašivene uniforme je kupila Srbija u četvrt cene. Srbi ja je u to vreme često ratovala, a bila je mala i siromašna zemlja. Jeftine uniforme su joj bile kao dar sa neba. Do tada pocepani i neuredni vojnici počeli su da liče na pravu vojsku. Carska austrougarska vojska je nekoliko desetina godina kasnije doživela da je srpska vojska potuče baš u tim uniformama. Srpski vojnici su u velikim bitkama Prvog svetskog rata na neprijatelja jurišali pod šajkačom. Postoje vojničke i oficirske šajkače. Oficirske imaju i mali štitnik iznad očiju. Posle opremanja srpske vojske novim uniformama 1870. prvi rat u kojem se šajkača pokazala bio je rat protiv Turaka 1876–1878. Da bi mobilizacija (prikupljanje vojske za rat) bila što brža, narodu, odnosno onima koji su bili pod vojnom obavezom, podeljene su uniforme da ih drže kod kuće. Narod je počeo da nosi delove vojne uniforme i u svakodnevnom životu. Imati deo uniforme na sebi bilo je za ponos jer ko ima uniformu, to znači da je on vojnik spreman za rat i junaštvo. Srbi su kao deo muške narodne nošnje tada počeli da nose takozvane bridž (ili bričes) pantalone –gore široke, a ispod kolena se sasvim sužavaju, i šajkače. Dobrovoljci iz Balkanskih ratova i Prvog svetskog rata iz Srbije prenose šajkaču i u druge srpske krajeve, gde se u većoj meri nosi u Hercegovini i u Lici do i tokom Drugog svetskog rata. Šajkača se ni pred kim nije skidala – ni pred kraljem, jedino pred Bogom, u crkvi. Bila je to, a i danas je za onoga ko je nosi, kapa za sve prilike. Nosi se prema raspoloženju onoga koji je nosi – natučena na čelo, povučena nazad na potiljak, naherena, nabijena na uši, zimi sa spuštenim bočnim stranama. U njoj se čuvaju pare, drže zataknuta pisma dobijena iz daljine, njom se briše znoj na radu u njivi. Lako se savija i može, po potrebi, da se zadene za pojas, ali i da se kao mali šator stavi na lice za vreme dremke u hladovini pod drvetom. Iako se danas nosi mnogo manje nego nekad, šajkača je i dalje jedan od simbola Srbije i Srpstva.
Posted on: Wed, 02 Oct 2013 03:41:25 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015