از اون جا که حدود 31 ساعت و ربع دیگه تا تحویل پروژه سه تا درس مختلف(دو تا ماکت و دو تا شیت راندو شده و کلی کار هندسه) مونده و فرسایش شدید این چند روز توی بدنمون عین اون "کفتره که دیشب سر کوچتون لونه کرده منم منم " داره می کنه و فشار میاره به استخون های دستو مچ دستو انگشتای دستو از قدیم و ندیم گفتن که "از دست تو نیست این کار دله" پس فرسایش می زنه به دل و قلوه و جیگرهای سیاه بیشه و می ره می ره می رسه به مری از مری همانند "جک" که از لوبیای سحر آمیزش بالا میره و می رسه به دو چشمون سیاهت که مث تاریکی شب مسافر تنها رو تو ظلمات خودش گم می کنه و آخ که دیگه وقتی گمش کنی گمشدتو مگه میشه پیداش بکنی... هر چقدر چشم بندازی چون چشمات درد می کنه از کار و خستگی و فرسایش زیاد سو سو می زنه و سوی چراغی نمی بینی پس چشماتو می بندی شاید که بتونی تصورش کنی تو خیالت بسازیش اما وقتی که مغز خسته باشه و فکر اسیر درد باشه و رویاهات پشت دیوار کابوس هات قایم شده باشن و کابوس های خنده دار برای شب یه چن تایی هم برای روز روی همان تختی که دراز کشیده بودی توی همان ناکجا آبادی که گیر کردی توی تاریکی شبش گم شدی و دیگه پیدا نمیشه دیگه دیده نمیشه .دیگه از پشت ابرا بیرون نمیاد زمینو نورانی کنه محشر کبرا بکنه همه چیزو حاشا بکنه دنیا رو زیبا بکنه...زیبا رو رویا بکنه....رویا رو بفرسته توی مغزت و فکرت و تو بخوابی و بری به دریای توهمات و خیالاتت و اونجا توی دریا بگردی و بگردی و بگردی و به هیچی جز اون فکر نکنی... +هذیان نوشتی بود در راستای فشار زیاد تحویل پروژکتس!....
Posted on: Sun, 30 Jun 2013 22:36:17 +0000