تحلیل جالبیه از زبان "واترز" : "شاید در ظاهر داستان ما با پدیده ی LSD بخوایم رفتارهای Syd Barrett رو بررسی کنیم، ولی در باطن داستان متفاوت تر از اونچه فکر می کنیم هست. این اتفاقات فقط در دنیای هنر رخ نمیده، بعضاً در دنیای فلسفه با همچین افرادی مواجه هستیم، به عنوان مثال شوپنهاور؛ فیلسوفی که تا لحظه ی مرگ ازدواج نکرد. حتی دوست نزدیکی هم نداشت. این در دنیای هنر، به خصوص موزیک به انزوا و بعضاً خودنابودی فرد منجر میشه و اینجاست که اسطوره ساخته میشه. افرادی مثل Kurt Cobain, Jim Morrison و اشاره ی اصلی ما، “Syd Barrett”. چنین اشخاصی دچار فاصله احساسی و فکری عمیقی با دنیای واقعگرا و جریان عادی زندگی دارند. تلاشهای این افراد برای ورود به این جریان جاری هم معمولاً تیری است که به خطا میخورد و انزوایی در حد صفر مطلق یا خودکشی رو به همراه داره. خیلی باید ساده اندیش باشیم که Syd Barrett رواز مجرای LSD توجیه کنیم. LSD تنها دریچه ای برای فرار از دنیای محیط برای Barrett بود. دریچه هایی که فقط کورسویی از امید هستند و فرد متوجه میشه که واقعاً ارتباط با واقعیات روزمره و بعضاً مضحک زندگی انسان ها، به خودیه خود امری مضحکه. Barrett حتی بعد از ترک گروه بارها برای بازگشتن به این جریان جاری زندگی تلاش کرد، ولی نهایتاً چیزی جز انزوا عایدش نشد. Barrett فقط یه رهبر نیست، یه موسس نیست، یه احساسه، یه اندیشست در مقابل زندگی. اگه بخوایم خیلی قضیه رو علمی تر کنیم و دنیای انسان ها رو به مثابه ی یک آزمایشگاه در نظر بگیریم، Barrett و امثال همچین شخصیتی خطای آزمایشگاه هستند. خطاهایی که عصیان میکنند و حاضر به پذیرش قوانین حاکم بر این سیستم نیستن. افرادی مثل Syd Barrett رو نه تنها باید گوش داد، بلکه باید احساس کرد، باید حداقل یک بار زندگیش کرد. Barrett فقط یه شخصیت کاریزماتیک نیست، یک چهره ی زیبا و غمناک نیست، یه ملودی و صدا نیست. سید برت عصیانه."
Posted on: Mon, 08 Jul 2013 19:40:37 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015