ณ กรุงวอชิงตัน ดี.ซี. : ตอนที่ ๑ (ต่อ) การเดินทางแบบไม่คาดฝัน : Un Expected Journey !!! - และคนสุดท้ายที่ฉันอยากขอบคุณเธอมาก ๆ ก็คือ น้องตาว : อติญา อารยพงศ์ ลูกสาว ของฉันนั่นเอง เหตุผลก็เพราะว่าก่อนหน้าที่เราจะเดินทางมาอเมริกาด้วยกัน ทุกคนต่างมีภารกิจมากมายที่ต้องปฏิบัติโดยไม่มีใครช่วยใครได้ เธอนอนดึก...ตื่นเช้าเพราะต้องเร่งทำงานทุกอย่างให้เสร็จ ทั้งเรื่องการเรียนในชั้นเรียนและงานที่จะต้องทำตามที่ได้รับมอบหมายจากท่านอาจารย์...การเตรียมข้อมูลและเอกสารทุกอย่างให้พร้อมสำหรับการเดินทางไปเข้าร่วมโครงการแลกเปลี่ยนนักศึกษาที่ประเทศญี่ปุ่นในเดือนกันยายนที่จะถึง...การทำกิจกรรมในฐานะประธานวิชาเอกของคณะ....การเสนอแผนพัฒนาองค์กรเพื่อส่งเข้าประกวดร่วมกับเพื่อน ๆ ....การสมัครทำงานจิตอาสากับเพื่อน ๆ ต่างคณะ ในฐานะพิธีกรดำเนินการจัดฝึกอบรมให้กับผู้พิการทางสายตา....และกิจกรรมอื่น ๆ อีกมากมายหลายอย่าง ทั้งของตัวเธอเอง และของครอบครัวที่เรามี กฏ กติกา มารยาทว่า ต้องทำร่วมกัน... แต่ถึงแม้ว่างานจะมากมายหลายอย่าง แต่ฉันก็พบว่า...เธอยังยิ้มได้...และทำมันทุกอย่างด้วยความรู้สึกของตัวเองที่อยากจะทำ หลายครั้งที่ฉันถามว่า “มีอะไรให้ช่วยมั้ย...?” คำตอบที่ได้รับคือเธออยากจะทำงานทุกอย่างด้วยตัวเอง และเรียนรู้ที่จะผ่านพ้นช่วงเวลายากลำบากของการทำงานด้วยตนเองจนบางครั้งฉันแกล้งเหน็บแนมสนุก ๆ ว่า “หวงงาน” แล้วคำ ๆ นี้ ก็กลับมาย้อนหาตัวเองเวลาที่ฉันมีงานยุ่ง ๆ และไม่ต้องการรบกวนให้เธอมาช่วย เพราะลำพังงานของตัวเองก็แย่อยู่แล้ว เธอก็มักจะใช้คำพูดเดิมมาเหน็บแนมฉันว่า...อ๋อ...หวงงาน แล้วเราก็จะหัวเราะออกมาพร้อมกัน เป็นการคลายเครียดแบบเหน็บ ๆ เจ็บ ๆ แล้วต่างคนต่างก็ง่วนกับการทำงานของตัวเองต่อไป ฉันคิดว่าสิ่งเหล่านี้คือการสะสมความสามารถและพฤติกรรมในการทำงานให้กับลูก เพราะการทำงานที่หนัก การทำงานในภาวะยากลำบาก จะเป็นการฝึกความอดทนในการทำงานให้กับเธอ จะเป็นประสบการณ์ที่ดีในชีวิตให้กับตัวเธอเอง จนกระทั่งวันหนึ่ง เธอได้รับอีเมลจาก Korea War Veteran Digital Memorial Foundation ประเทศสหรัฐอเมริกา แจ้งว่าจะทำพิพิธภัณฑ์ออนไลน์ และขอเชิญชวนเธอในฐานะตัวแทนเยาวชนลูกหลานทหารผ่านศึกสงครามเกาหลีในประเทศไทย ซึ่งได้ผ่านเวทีการพัฒนาตนเองในโครงการ Peace Camp for youth ที่กรุงโซล ประเทศเกาหลี เมื่อปี ๒๐๑๒ ให้ส่งผลงานเข้าประกวดในการจัดทำพิพิธภัณฑ์ออนไลน์สงครามเกาหลี ซึ่งผลงานที่ผ่านการพิจารณาจากคณะกรรมการ จะได้รับเชิญให้เดินทางไปเข้าร่วมนำเสนอผลงานในการจัดประชุมเชิงปฏิบัติการ Korea War Veteran Legacy Project ระหว่างวันที่ ๒๔ – ๒๘ กรกฎาคม ๒๕๕๖ ณ กรุงวอชิงตัน ดี.ซี. ประเทศสหรัฐอเมริกา... ทั้ง ๆ ที่มีเธอมีภารกิจอยู่แล้วอย่างมากมาย แต่...เมื่อเธอพิจารณาแล้วว่า เธอมีผลงานอยู่ในมือ และพร้อมเข้าสู่การแข่งขันได้ อีกทั้งสะดวกสบายในเรื่องของช่วงเวลาการจัดประชุมเชิงปฏิบัติการที่ไม่มีเรื่องการเรียนและงานสำคัญ มีหรือที่เธอจะให้พลาดโอกาสดี ๆ อย่างนี้ไป เธอขออนุญาตส่งผลงานการจัดทำเว็บเพจทหารผ่านศึกสงครามเกาหลีในประเทศไทย ซึ่งเธอริเริ่มคิดและทำมันขึ้นมาด้วยตัวเอง ตั้งแต่ปี ๒๕๕๔ โดยมีเจตนารมณ์ว่าจะให้เป็นเวทีแลกเปลี่ยนเรียนรู้ ประชาสัมพันธ์เผยแพร่ผลงานของทหารผ่านศึกเกาหลีในประเทศไทย และแสดงออกถึงความรู้สึกสำนึกในบุญคุณของทหารผ่านศึกเกาหลีในประเทศไทยทุกท่าน ที่ได้เสียสละชีวิตและเลือดเนื้อเข้าร่วมรบในสงครามเกาหลีอย่างเข้มแข็งและกล้าหาญ จนได้รับสมญานามจากกองกำลังสหประชาชาติและเพื่อนทหารจากประเทศต่าง ๆ ที่เรียกทหารไทยในขณะนั้นว่า “Little Tiger” เพราะทหารไทยตัวเล็กแต่ใจเด็ดในการปฏิบัติภารกิจในสนามรบ โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ยุทธภูมิ Pork shop Hill ซึ่งเป็นยุทธภูมิหลั่งเลือดและเกิดการสู้รบกันแบบตะลุมบอนเพื่อยึดพื้นที่จากศัตรูให้ได้ ทหารเป็นจำนวนมากต้องมาเสียชีวิตที่นี่ ประการสำคัญคุณตาของเธอ หรือพ่อของฉันก็ปฏิบัติภารกิจร่วมรบอยู่ในยุทธภูมินี้ด้วย !!! เธอขอส่งผลงานนี้เข้าประกวด และสัญญากันว่าถ้าผลงานผ่านการพิจารณาและได้รับเชิญให้ไปนำเสนอผลงานที่กรุงวอชิงตัน ดี.ซ๊. ประเทศสหรัฐอเมริกา เราจะไปกันทั้งครอบครัว !!!! สิ่งที่ฉันทำได้ ในตอนนั้นคือ การส่งเสริม สนับสนุน และเป็นกำลังใจให้ผลงานของเธอได้รับการพิจารณาจากคณะกรรมการ ไม่ใช่อยากจะไปอเมริกา...แต่ฉันอยากเห็นเธอได้ทำในสิ่งที่เป็นการท้าทายความสามารถ และเป็นการยกระดับเพื่อเพิ่มขีดความสามารถของตัวเธอเองอีกระดับหนึ่ง สำหรับการก้าวพ้นและเติบโตไปสู่การเป็นผู้ใหญ่ที่ดีในอนาคต เพราะงานสำคัญครั้งนี้มีความยิ่งใหญ่ ทั้งเรื่องของคุณภาพ คุณธรรม และความเสียสละของผู้ร่วมทำงาน ที่พร้อมขับเคลื่อนการทำงานร่วมกันในฐานะคนรุ่นใหม่ที่มีภาวะผู้นำในตนเอง โดยเจาะจงกลุ่มเป้าหมายเฉพาะผู้ที่เป็นเยาวชนรุ่นหลานของทหารผ่านศึกสงครามเกาหลีเท่านั้น เพราะพิพิธภัณฑ์ออนไลน์สงครามเกาหลีมีจุดมุ่งหมายเพื่อเป็นแหล่งรวบรวมข้อมูลให้คนทั่วโลกได้ตระหนักและสะท้อนให้เห็นถึงความโหดร้ายของสงคราม รำลึกและสำนึกในบุญคุณและคุณงามความดีของทหารผ่านศึกสงครามเกาหลีทั่วโลกที่ได้เดินทางไปร่วมรบในสงครามเกาหลีด้วยความเสียสละ กล้าหาญเพื่อสร้างสันติภาพให้เกิดขึ้นบนโลกใบนี้ร่วมกัน... สิ่งที่พ่อและแม่ทำได้สำหรับเธอในตอนนี้ก็คือ การส่งกำลังบำรุง อำนวยความสะดวกต่าง ๆ ในการทำภารกิจทุกสิ่งทุกอย่างให้เธอ เท่าที่จะทำได้ รวมทั้งการเป็นที่ปรึกษาเรื่องการนำเสนอผลงาน (proposal) ตราบเท่าที่เธอต้องการฉันได้มารับรู้ข้อมูลอีกครั้งก็ตอนที่เธอมารายงานด้วยความดีใจว่าได้รับจดหมาย Congratulation จาก ดร.จอง วู ฮัน ซึ่งเป็น Professor ด้านความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ ของมหาวิทยาลัย ในประเทศสหรัฐอเมริกา และเป็นประธานมูลนิธิผู้ก่อตั้ง KWVDM (Korea War Veteran Digital Me morial) ซึ่งตั้งอยู่ที่กรุงนิวยอร์ค ประเทศสหรัฐอเมริกา ได้เชิญให้เธอเข้าร่วมการประชุมเชิงปฏิบัติการในฐานะผู้นำเสนอผลงานการจัดประชุมเชิงปฏิบัติการฯ นับตั้งแต่บัดนั้นจนถึง วันนี้ ภารกิจของเธอยิ่งเพิ่มขึ้นอีกมากมาย ทั้งสะสางงานเดิมให้เสร็จและเตรียมการสำหรับงานใหม่ที่จะต้องเดินทางไปประเทศสหรัฐอเมริกา นับตั้งแต่ การขอวีซ่าเข้าประเทศสหรัฐอเมริกา การซื้อตั๋วเครื่องบินเดินทาง การติดต่อเรื่องที่พักกับผู้จัดและแจ้งว่าพ่อและแม่จะเดินทางไปด้วย และทุกอย่างก็ดำเนินไปได้ด้วยดี และเสร็จสิ้นทันเวลาก่อนออกเดินทางไปประเทศหรัฐอเมริกาในวันศุกร์ที่ ๑๙ กรกฎาคม ๒๕๕๖ เวลา ๒๑.๒๐ น.ศุกร์ที่ ๑๙ กรกฎาคม ๒๕๕๖ โดยสายการบินอาหรับเอมิเรต /โปรดติดตามตอนต่อไป
Posted on: Sun, 28 Jul 2013 10:04:03 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015