@ บทนำ — Alice Story — วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วชีวิตของเขานับถอยหลังเรื่อยๆ จาก 7 เป็น 6 5 4 3 .. 2 และ 1 วันสุดท้ายก็มาถึงพรุ่งนี้ชีวิตของเขาจะดับลงไปตลอดกาล .. ฉันยังคงมาโรงพยาบาลที่เขาฝื้นพักตัวอยู่เรื่อยๆ ทุกๆ วันแม้ต้องโดดเรียนก็ตามแต่ใครมันจะไปสนกันล่ะ ในเมื่อคนที่ตัวเองรักกำลังตกอยู่ในสภาพแบบนี้ แต่ทว่าในโรงพยาบาลกับมีเสียงเอะอะโวยวายของหมอและนางพยาบาลอยู่เต็มไปหมด ทำให้ฉันสงสัยเล็กน้อยก่อนที่จะรีบเดินไปถามนางพยาบาลที่อยู่ใกล้ๆ กับฉันทันที “เกิดอะไรขึ้นหรอค่ะ?” “อ่อ เอ่อคือ .. คุณเป็นเพื่อนคุณเซอร์ไวท์ห้อง 3606 สินะค่ะ” “ค่ะ เกิดอะไรขึ้นหรอค่ะ?” ใจของฉันตกหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มทันที .. เกิดอะไรขึ้นกันแน่เพียงแค่ฉันกลับบ้านไปเพียงแปบเดียวเท่านั้น “แย่แล้วละค่ะ!!” นางพยาบาลอีกคนวิ่งเข้ามาด้วยใบหน้าร้อนลนก่อนจะพูดต่อด้วยประโยคที่ทำให้ฉันช็อคจนตั้งสติไม่ถูก “คนไข้ห้อง 3606 ไม่ว่าเราจะพยายามค้นหาในโรงพยาบาลยังไงก็ไม่เจอเลยค่ะ!!” “!!!?” “แน่ใจแล้วหรอ!!?” หมออีกคนถามขึ้นมาด้วยใบหน้าที่ร้อนลนไม่แพ้กัน “ค่ะ ฉันประกาศให้นางพยาบาลทั้งโรงพยาบาลไปตามหาแล้วแต่ไม่เจอซักที่เลย!!” “งั้น ...” รอบๆ ตัวมีสิ่งวุ่นวายเกิดขึ้นมากมาย แต่ตอนนี้กลับไม่มีอะไรเข้าสมองฉันเลยแม้แต่นิดเดียว .. เซอร์ไวท์ เซอร์ไวท์ เซอร์ไวท์ “เซอร์ไวท์!!!” ฉันรีบวิ่งออกไปตามหาด้วยกำลังขาที่สามารถทำได้โดยไม่สนเสียงร้องของพยาบาลเลยแม้แต่นิดเดียว แต่ไม่ว่าพยายามหายังไง พยายามวิ่งแค่ไหนก็ไม่เจอเลยจนในที่สุดตัวฉันก็หยุดวิ่ง และพบแต่เพียงความท้อแท้และสิ้นหวัง .. ราวกับรอบๆ ตัวฉันกลายเป็นสีดำสนิทไม่มีแสงสว่างเลยแม้แต่เล็กน้อยก็ตาม “หาไม่เจอหรอก ..” ฉันมองไปข้างหน้าแล้วก็พบกับตัวฉันอีกคนที่กำลังโศกเศร้าสิ้นหวังก้มหน้าอยู่ แล้วกำลังพึมพัมออกมาเบาๆ “ไม่ว่ายังไงก็หาไม่เจอหรอก ..” “ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนนะเหรอ!!!” ฉันตะคอกใส่ตัวฉันอีกคนไปด้วยความโมโหจัด แล้วไม่รู้จะทำยังไง ใช่! แต่ถ้าพยายามต้องเจอแน่ๆ!! “ใช่ .. ต่อให้ตายเธอก็หาฉันไม่เจอหรอก ..” ตัวฉันค่อยๆ เปลี่ยนแปรรูปร่างไปเป็นรูปร่างที่คุ้นเคย .. “เซอร์ไวท์!!?” เซอร์ไวท์เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยก่อนจะยิ้มให้ฉันแล้วค่อยๆ เดินจากหายไปในความมืดมิดที่อยู่รอบๆ ตัวฉันและไม่มีปลายทาง ไม่มีวันสิ้นสุด “รอก่อน!!” “ลาก่อนนะ .. ขอบคุณมาก .. อลิซ” “เดียว!!” ภาพต่างๆ เริ่มมืดขึ้นเรื่อยๆ แผ่นหลังของเซอร์ไวท์เริ่มหายไปในความมืดมิด แม้แต่มือฉันที่พยายามเอื้อมไปหาเซอร์ไวท์ก็ค่อยๆ กำลังจางหายไปเรื่อยๆ จนในที่สุด ความมืดมิดนั้นก็กลืนกินตัวฉันไปด้วยเช่นกัน — END [PATH 2/2] —
Posted on: Sun, 30 Jun 2013 07:36:41 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015