10---ΠΕΡΙ ΑΓΙΑΣΜΟΥ(έκδοσης Δευτέρα ) Εκδόσεις των χριστιανών αδελφών ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΑΚΗΣ. 10 (Α΄ Πέτρουδ:1—2 )να φρονεί ότι ο παλαιός άνθρωπος εσταυρώθει μετά του Χριστού δια να καταργηθεί το σώμα της αμαρτίας. Και εκείνος που απέθανε έτσι μετά του Χριστού ηλευθερώθει από την δουλείαν της αμαρτίας και «έχει τον καρπόν του εις αγιασμόν» (βλέπε Ρωμαίους ς: ολόκληρον το κεφάλαιον). Η Γραφή είναι γεμάτη προτροπές προς αγίαν ζωήν επειδή η παλαιά φυσική κατάστασης δεν έπαυσε να υπάρχει εντός μας(Α΄ Ιωάννου α:8). Ταυτόχρονα μα δεικνύει ότι η ικανότης προς την αγίαν ζωήν δεν υπάρχει εις ημάς αυτούς αλλά την ευρίσκομεν εν τω Χριστώ. Όταν ο πιστός αναγνωρίσει ότι χωρίς τον Χριστό ουδέν δύναται να κάμει είναι εύκολο να ιδεί ότι δια να φέρει καρπόν αγιασμού οφείλει να μένει εν τω Χριστώ και ότι από τον τρόπο που μένει εν τω Χριστώ εξαρτάται πάσα πνευματική του πρόοδος (Ιωάννης ιε:1—8 και στην Γαλάτας ε:16—26). Ο Λόγος του Θεού ξεχωρίζει τα έργα της σαρκός από τον καρπό του Πνεύματος και δεικνύει ότι οι δύο αυταί καταστάσεις που υπάρχουν ταυτοχρόνως εις τον αναγεννημένον δεν δύνανται να συνεργάζονται. Η ανθρώπινη λοιπόν προσπάθεια αποκλείεται και ο πιστός καλείται να βλέπει μόνο τον Χριστό και να μένει εν Αυτώ δια να φέρει πολύ καρπό. Αντί λοιπόν ο πιστός να ζητεί τον αγιασμό δια ιδικών του προσπαθειών οφείλει να μένει εν τω Χριστώ και τότε η πνευματική ζωή και η αύξησης εις αυτήν θα ακολουθεί φυσικώς διότι ο Θεός έχει εις την διάθεση του πιστού «πάντα τα προς ζωήν και ευσέβειαν» μέσα προς πάσαν αύξηση εν τω Χριστώ. Εις την φυσική καρδιά του ανθρώπου δεν υπάρχουν πραγματικά αισθήματα αγάπης προς τον Θεόν εκείνος όμως που γνώρισε την αγάπη του Θεού δύναται να αγαπά τον Θεό. Και όποιος αγαπά τον Θεό αγαπά και τους αδελφούς του(Α΄ Ιωάννου δ: 19—21). Αυτή η αγάπη όταν περισσεύει εις τον πιστό τον κάμνει να δύναται να διακρίνει και τις διάφορες πλανημένες διδαχές (Φιλιππισίους α:9—11). FEIS+GOOGL 11---ΠΕΡΙ ΑΓΙΑΣΜΟΥ(έκδοσης Δευτέρα ) Εκδόσεις των χριστιανών αδελφών ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΑΚΗΣ. 11 Αλλ’ η αύξησης εις την αγάπη δεν εξαρτάται από μας δεν είναι αποτέλεσμα των ιδικών μας προσπαθειών ο Κύριος είναι εκείνος που κάμνει τον πιστό να αυξάνει και να περισσεύει εις αυτήν. Το (Α΄ Θεσσαλονικείς γ:12—13) μα δείχνει τούτο καθαρά: «Εσάς δε ο κύριος να αυξήσει και περισσεύση εις την αγάπη προς πάντας καθώς και ημείς περισσεύομεν προς εσάς δια να στηρίξει τας καρδίας ας αμέμπτους εις την αγιωσύνην έμπροσθεν του Θεού και Πατρός ημών εν τη παρουσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού μετά πάντων των αγίων αυτού». Τέλος στην (Εφεσίους α:4 ) αναγινώσκομεν: «καθώς εξέλεξεν ημάς δι’ αυτού προ καταβολής κόσμου δια να είμεθα άγιοι και άμωμοι ενώπιον αυτού εν αγάπη». Ο αγιασμός του πιστού εν τω Χριστώ και εν τω Αγίω Πνεύματι δεν σημαίνει εξάλειψη εκ του πιστού της παλαιάς αμαρτωλής φύσεως ή κατάστασιν αναμαρτησίας. Ο Λόγος του Θεού ρητώς λέγει ότι: «Εάν είπομεν ότι αμαρτίαν δεν έχομεν εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια δεν είναι εν ημίν». (Α΄ Ιωάννου α:8). «Τεκνία μου ταύτα σας γράφω δια να μη αμαρτήσετε. Και εάν τις αμαρτήσει έχομεν παράκλητον προς τον Πατέρα τον Ιησούν Χριστόν τον δίκαιον». (Α΄ Ιωάννου β:1). Επειδή ο πιστός φέρει εντός του την παλαιά φύσι δηλαδή την κατάσταση που κληρονομήσαμε από τον Αδάμ και είναι δυνατόν να πέσει γεννάται αμέσως το ερώτημα: Πρέπει να αμαρτάνω; Και είμαι δικαιολογημένος όταν αμαρτήσω; Την απάντηση την δίδουν οι Γραφές: «Ταύτα σας γράφω δια να μη αμαρτήσετε». Ο Λόγος του Θεού θέτων ημάς εις κοινωνίαν μετά του Πατρός και του Υιού μας κρατεί εις εκείνην την θέσιν όπου «ο Θεός είναι ο ενεργών εν ημίν» και το θέλων και το ενεργείν κατά την ευδοκίαν αυτού εις τρόπον ώστε να ζώμεν «άμεμπτοι και ακέραιοι τέκνα Θεού αμώμητα εν μέσω σκολιάς και διεστραμμένης». >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 12---ΠΕΡΙ ΑΓΙΑΣΜΟΥ(έκδοσης Δευτέρα ) Εκδόσεις των χριστιανών αδελφών ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΑΚΗΣ. 12 (Φιλιππησίους β:12—18). Ταυτοχρόνως όμως μας καθιστά προσεκτικούς δια να μη αφήσει κανείς τον εχθρόν να τον εξαπατήσει με την σκέψη ότι η παλαιά φύσις εξαλείφθηκε και να τον κοιμίσει ή να τον κάμει να θαρρεί εις τον εαυτό του. Ας θυμόμαστε πάντοτε ότι «Εάν είπομεν ότι αμαρτίαν δεν έχομεν εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια δεν μένει εν ημίν». Επαναλαμβάνομεν ότι η θέσης του πιστού είναι να οπλισθεί το φρόνημα του θανάτου «δια να ζήσει τον εν σαρκί υπόλοιπον χρόνον ουχί πλέον εν ταις επιθυμίαις των ανθρώπων αλλ’ εν τω θελήματι του Θεού». Εάν ο αγιασμός σήμαινε την αξάλειψιν εκ του πιστού της παλαιάς φύσεως αι προτροπαί των Γραφών προς αγρυπνία καθώς και η παιδία του Πατρός προς τους δικούς Του θα έχαναν την αξίαν των και δεν θα είχον κανέναν σκοπόν. Επειδή όμως υπάρχει εντός μας η παλαιά φύσις προτρεπόμεθα να αγρυπνώμεν και να φρονώμεν ότι είμεθα νεκροί κατά την αμαρτίαν. Οι πιστοί της Κορίνθου «οι ηγιασμένοι εν Χριστώ Ιησού επειδή δεν αγρυπνούσαν και δεν έβλεπαν μόνον εις τον Χριστόν είχαν πολλές ελλείψεις και ανάγκασαν τον απ. Παύλο να μεταχειριστεί γι’ αυτούς μία γλώσσα πολύ βαρειά. Ο απόστολος Πέτρος ελέγχεται εις την προς Γαλάτας επιστολήν για υποκρισία εις την οποία είχε παρασύρει και τον Βαρνάβα(Γαλάτας β:11—14). Ο απ. Παύλος ο ανελθών μέχρι του Παραδείσου του Θεού κινδύνευε να υπερηφανεύεται δια την υπερβολήν των αποκαλύψεων και δια τούτο ο Θεός του έδωκε σκόλοπα εις την σάρκα. (Β΄ Κορινθίους ιβ:1—10). Όλα δείχνουν ότι εντός του πιστού υπάρχει πάντοτε η παλαιά φύσις και είναι έτοιμη να εξεγερθεί όταν δεν αγρυπνώμεν. Ο απ. Παύλος επειδή γνώριζε καλά αυτήν την αλήθεια ήταν έτοιμος να δέχεται με πολλή ευχαρίστηση την παιδεία του Πατρός να συνιστά δε και στους άλλους να την υπομένουν διότι ο Πατήρ μας Θεός μας παιδεύει «Προς το συμφέρον ημών δια να γίνομε μέτοχοι της αγιότητος αυτού». (Εβραίους ιβ:10). Και τα κάτωθι μέρη αναφέρονται επίσης εις την εκδήλωση του αγιασμού εις την καθημερινή ζωή:
Posted on: Wed, 02 Oct 2013 17:10:06 +0000