Cristiano Ronaldo urodził się w Funchal w dzielnicy Santo António na portugalskiej wyspie Madera. Jest synem José Dinis Aveiro (ur. 1954, zm. 5 września 2005) i Marii Dolores dos Santos. Ma starszego brata (imieniem Hugo) i dwie starsze siostry (o imionach Elma i Liliana Cátia)[5]. Drugie imię – Ronaldo – otrzymał na cześć ulubionego aktora swojego ojca, amerykańskiego prezydenta Ronalda Reagana. Przygodę z piłką Ronaldo rozpoczął w klubie Andorinha. Miał wówczas 8 lat (1993 r.), a jego ojciec – Diniz Aveiro sprzątał w tym klubie. Z czasem jego reputacja rosła na wyspie. Dziesięcioletnim Ronaldo zainteresowały się dwa największe kluby z Madery: CS Marítimo i CD Nacional. Chłopak ostatecznie trafił do Nacionalu. Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod źródłowy] Sporting CP[edytuj | edytuj kod źródłowy] Po zwycięskim sezonie w Nacionalu ojciec chrzestny Ronaldo – Fernao Sousa zaaranżował mu 3-dniowe testy w Sporting CP. Ronaldo trafił do szkółki Sportingu – Alocochete, w której nauki pobierał jego idol Luís Figo. Swój pierwszy oficjalny mecz w seniorskiej drużynie Sportingu zaliczył 29 września 2002 roku. W spotkaniu ligowym przeciwko Sportingowi Braga, w 69 min. spotkania zmienił Mariusa Niculae. Mecz zakończył się porażką Sportingu 2-4. Tym samym Ronaldo stał się pierwszym zawodnikiem Sportingu w historii, który zagrał w 3 różnych drużynach lizbońskiego klubu: U-18, drużynie B, a następnie A w ciągu jednego sezonu. 6 października otrzymał szanse gry w podstawowym składzie Sportingu. W spotkaniu na własnym stadionie Sporting pokonał Moreirense, zaś Ronaldo wpisał się wówczas dwukrotnie na listę strzelców: w 34 i 90 min. spotkania. Cristiano Ronaldo został zauważony w przedsezonowym meczu Sportingu z Manchesterem, który odbył się z okazji otwarcia nowego stadionu Estádio José Alvalade. Manchester United[edytuj | edytuj kod źródłowy] Cristiano w barwach Manchesteru United Manager Manchesteru Alex Ferguson zdecydował się wydać na jego zakup ponad 12 milionów funtów[6]. Stał się najdroższym piłkarzem młodego pokolenia w historii angielskiej piłki nożnej[potrzebne źródło]. 16 sierpnia 2003 roku Portugalczyk po raz pierwszy wystąpił w koszulce Manchesteru, w spotkaniu przeciwko Boltonowi[7]. 29 października 2005 roku grający z siódemką skrzydłowy Manchesteru United zdobył dla tego zespołu tysięcznego gola w Premiership, podczas wygranego przez "Czerwone Diabły" 4:1 spotkania z Middlesbrough. Sezon 2005/2006 Premiership Ronaldo zakończył z ośmioma golami oraz tytułem najlepszego młodego gracza ligi na koncie. W Sezonie 2006/2007 Portugalczyk zagrał w 52 meczach we wszystkich rozgrywkach, strzelając w nich 23 gole, a także zaliczając 20 asyst. W klasyfikacji strzelców Premier League uplasował się na drugim miejscu, za Didierem Drogbą z Chelsea F.C. 11 czerwca 2009 roku Manchester United zaakceptował ofertę kupna Ronaldo przez Realu Madryt za 80 milionów funtów (93,2 miliony euro), po tym jak wyraził on chęć odejścia z klubu[8]. Przedstawiciel rodziny Glazerów potwierdził, że Alex Ferguson zezwolił na transakcję[9]. Po tym jak transfer został zakończony Ronaldo wyraził swoją wdzięczność Fergusonowi mówiąc: "On był moim ojcem w sporcie, jednym z najważniejszych czynników oraz najbardziej wpływową osobą w mojej karierze[10]". Real Madryt[edytuj | edytuj kod źródłowy] Cristiano Ronaldo w barwach Realu Madryt w sezonie 2012/13. 26 czerwca 2009 roku Real Madryt potwierdził, że Cristiano Ronaldo dołączy do zespołu 1 lipca po podpisaniu sześcioletniego kontraktu oraz uzgodnieniu warunków umowy[11]. Na mocy umowy Portugalczyk ma zarabiać 13 milionów euro na sezon zaś klauzula wykupu wynosi miliard euro[12]. Prezentacja Cristiano Ronaldo jako gracza Realu Madryt odbyła się 6 lipca[13], zawodnik otrzymał koszulkę z numerem 9[14], którą przed nim nosił ostatnio Javier Saviola. Podarował mu ją były zawodnik Realu Alfredo Di Stéfano[15]. Na Estadio Santiago Bernabéu w czasie prezentacji Ronaldo było obecnych 80 tysięcy kibiców, przez co pobił on rekord należący do Diego Maradony, którego witało 75 tysięcy fanów, po tym jak w roku 1984 przeszedł z FC Barcelona do SSC Napoli[16]. 16 kwietnia 2011 roku podczas ligowego El Clásico na Estadio Santiago Bernabéu w 82 min. spotkania strzelił z rzutu karnego swojego pierwszego gola w meczach z Barceloną. Kolejną bramkę drużynie z Katalonii strzelił 20 kwietnia 2011 roku podczas finału Copa del Rey. W 103 min. spotkania otrzymał podanie z lewego skrzydła od Ángela Di Maríí i skuteczną główką pokonał José Manuela Pinto. Gol ten zapewnił Królewskim zwycięstwo, dzięki czemu po 18 latach zdobyli swój 18 Puchar Hiszpanii. W sezonie 2010/2011 w ramach 3. kolejki La Liga w wyjazdowym meczu Real Madryt podejmował Real Sociedad. Po strzale Ronaldo piłka trafiła do bramki zmieniając tor po rykoszecie od pleców Pepego. Gazeta "Marca" przyznająca nagrodę Trofeo Pichichi zaliczyła bramkę Cristiano, dzięki czemu w klasyfikacji Marki Portugalczyk zakończył rozgrywki z 41 golami i zdobył Trofeo Pichichi, natomiast Złoty But UEFA otrzymał za 40 trafień. Kończąc sezon z 53 golami we wszystkich rozgrywkach (40 w lidze) poprawił dwa klubowe rekordy skuteczności strzeleckiej - Ferenca Puskása z 47 golami w całym sezonie 59/60 i Hugo Sáncheza z 38 golami w sezonie ligowym 89/90. Sezon 2011/2012 zakończył z 46 bramkami w Primera Division, ustępując pierwszego miejsca Leo Messiemu z 50 bramkami, ale także zdobył z Realem Madryt Mistrzostwo Hiszpanii. Wtedy też po raz pierwszy od sezonu 1950-51 (gdy liga liczyła 16 drużyn) zaliczył trafienia przeciwko każdemu zespołowi występującemu w lidze, wyrównując też osiągniecie Brazylijczyka Ronaldo, który strzelał do bramek 19 z 21 przeciwników w sezonie 96/97. Dwa gole Ronaldo w dwumeczu z FC Barceloną (23 i 29 sierpnia 2012) o Superpuchar Hiszpanii, po jednym na Santiago Bernabéu i Camp Nou, zakończonego wynikiem 4-4 zapewniły Realowi pierwsze w sezonie 2012-13 trofeum (dzięki przewadze goli na wyjeździe). Po zremisowanym 2-2 meczu ligowym z Barceloną 7 października 2012, w którym zdobył obie bramki dla Królewskich, ustanowił serię sześciu kolejnych El Clásico w których strzelał gola (dwa półfinały Pucharu Króla, dwa mecze ligowe i dwa o Superpuchar). Inna trwająca od 17 sierpnia 2011 seria to sześć kolejnych meczów wyjazdowych na Camp Nou z wpisaniem się na listę strzelców (łącznie 8 razy).[17] W meczu wyjazdowym z Galatasaray SK 9 kwietnia 2013 poprawił klubowy rekord 12 goli strzelonych w jednym sezonie Ligi Mistrzów, który od poprzedniego sezonu dzielił z Raúlem. 15 września 2013 roku przedłużył kontrakt z Realem Madryt do 2018 roku. Reprezentacja[edytuj | edytuj kod źródłowy] Ronaldo w trakcie meczu reprezentacji (2013) W reprezentacji Portugalii zadebiutował 20 sierpnia 2003 roku w meczu z Kazachstanem wygranym 1-0. Euro 2004[edytuj | edytuj kod źródłowy] Ronaldo swojego pierwszego gola dla reprezentacji strzelił w meczu otwarcia Euro 2004, w którym jego drużyna przegrała 1-2 z Grecją. Kolejną bramkę zdobył w półfinałowym spotkaniu z Holandią wygranym 2-1, ostatecznie zdobył srebrny medal po finałowej porażce z Grecją 0-1. Został nominowany do Drużyny Gwiazd Euro. W 2004 roku wystąpił także na Olimpiadzie w Grecji, gdzie jego drużyna zajęła ostatnie miejsce w grupie wygrywając zaledwie jeden mecz z Maroko 2-1 w którym Ronaldo zdobył jedną z bramek. Mistrzostwa Świata 2006[edytuj | edytuj kod źródłowy] Ronaldo został wicekrólem strzelców Europejskiej strefy kwalifikacyjnej z siedmioma golami na koncie. W fazie grupowej Portugalia spotkała się z Meksykiem (2-1), Angolą (1-0) oraz Iranem (2-0), Cristiano jedyną bramkę zdobył z tym ostatnim zespołem z rzutu karnego. Ostatecznie Portugalczycy zajęli czwarte miejsce a Ronaldo został nominowany do nagrody dla najlepszego młodego piłkarza, którą wygrał Lukas Podolski. Dzień po 22-ich urodzinach, Cristiano po raz pierwszy założył opaskę kapitańską w towarzyskim meczu z Brazylią 6-tego Lutego 2007. Mimo młodego wieku Ronaldo, selekcjoner Luiz Felipe Scolari zdecydował się na taki ruch ze względu na zmarłego dwa dni wcześniej prezydenta Portugalskiej Federacji Carlosa Silvy który wcześniej pytał się trenera o taką możliwość. Euro 2008[edytuj | edytuj kod źródłowy] Ronaldo zakończył kwalifikacje za plecami Ebiego Smolarka, zdobywając osiem goli. Dobra skuteczność nie była jednak kontynuowana na samym turnieju, gdzie Cristiano strzelił zaledwie jednego gola w przegranym ćwierćfinale z reprezentacją Niemiec 2-3. Został najlepszym zawodnikiem meczu fazy grupowej z Czechami. Po mistrzostwach gdy drużynę narodową przejął Carlos Queiroz, Ronaldo na stałe został kapitanem. Mistrzostwa Świata 2010[edytuj | edytuj kod źródłowy] Portugalia trafiła do grupy z Brazylią, Koreą Północną i WKS. Ronaldo swoją jedyną bramkę zdobył w wygranym 7-0 meczu z Koreą, było to jego pierwsze od 16-tu miesięcy trafienie dla reprezentacji. Portugalczycy odpadli w 1/8 finału przegrywając 0-1 z Hiszpanią. Cristiano zgarnął trzy nagrody dla zawodnika meczu w spotkaniach fazy grupowej. Euro 2012[edytuj | edytuj kod źródłowy] Ronaldo strzelił siedem goli w kwalifikacjach, włączając w to dwa trafienia z Bośnią w barażach. Portugalia trafiła do "grupy śmierci" z Holandią, Niemcami oraz Danią. Cristiano zdobył dwa gole w ostatnim meczu fazy grupowej z Holandią (2-1). Także w ćwierćfinale zapewnił zwycięstwo swojej drużynie strzelając jedyną bramkę w spotkaniu przeciwko Czechom. Portugalia odpadła po rzutach karnych w półfinałowym meczu z Hiszpanią. Ronaldo nie został królem strzelców ze względu na zbyt niską liczbę asyst, został za to wybrany do drużyny turnieju. Statystyki kariery
Posted on: Wed, 18 Sep 2013 18:54:28 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015