Labeltjes… Ik ben een blanke vrouw met een oosters hart, middelbaar (zo wordt je nu eenmaal genoemd tussen de 40 en de 60 jaren jong), oma, moeder, partner, paragnost, zzp-er… en zo kan ik nog wel even doorgaan met het aanhechten van labeltjes… Anti-labelen, dat is voor mij eigenlijk altijd het motto geweest, maar goed, ik heb me er maar bij neergelegd en doe er nu toch maar aan mee… Er is één label van mezelf wat ik niet benoemd hebt en wat ik tijdens mijn werk steeds vaker tegenkom en dat is HSP/HSS… Er wordt enorm veel geschreven over het gevoelsleven van de gemiddelde HSP, vervolgens worden er ook nog allerlei links gelegd met autisme, PDD NOS en ADHD, de informatie daarover is goed. De HSS groep wordt niet zo vaak uitgelicht vandaar dat ik maar een poging waag om dat te doen aan de hand van een stukje theorie en een stukje levenservaring over mezelf… Wat is HSP/HSS? De letterlijke vertaling is High Sensation Seekers, in het Nederlands vertaald betekent dit Hoge Sensatie Zoekers. Onderzoeken gaan altijd uit van gemiddelden, en dat houdt in dat de grootste groep (70%) van de ‘gemiddelde’ HSP zich goed voelt bij een rustig en gelijkmatig leven. Een leven waar over het algemeen veel structuur en duidelijkheid is. De HSS-er (de overige 30%) vertelt een ander verhaal. Deze groep heeft naast een hoge gevoeligheid ook een grote behoefte aan spanning en uitdaging. Als HSS-er is het een continue balanceren tussen wat je wilt (of kunt) en aan durft. Mooi, dat wat betreft de theorie. Nu ga ik over naar de praktijk, want dat betekent dit voor mij? Ben ik een gevoeliger mens dan gemiddeld? Absoluut, er zijn tijden geweest dat ik als een open vat de buitenwereld introk en na een tijdje naar huis moest om bij te komen van alle prikkels. De keren dat ik in de puberteit naar de huisarts ben geweest door lichamelijke klachten van mensen in mijn omgeving zijn niet op één hand te tellen, er was geen filter tussen de buitenwereld en mij. De lat te hoog leggen voor mezelf? Ik heb nog steeds een trap nodig om die lat aan te kunnen raken, heb heel veel studies gedaan vond dat ik het beste uit mezelf moest halen maar toch werd ik daar nooit zekerder van. Onzeker? In het kwadraat. Echt, ik hoor het jullie al denken: ‘Yve onzeker?, die durft alles. Jullie moesten eens weten hoe vaak ik wakker heb gelegen van iets heel erg kleins…’ Grenzen stellen zowel aan het gedrag van mezelf als aan het gedrag van anderen? Wat is dat? En toch, toch heeft dit me nooit weerhouden om allerlei uitdagingen aan te gaan. Bungee-jumpen? Hallo, ik ben middelbaar weet je nog? Geloof mij maar, als ik het lichamelijk zou mogen deed ik het direct, net als parachutespringen, diepzeeduiken, racen op de snelweg (het gaf een enorme kick om 210 km te rijden, de adrenaline door m’n lijf te voelen gieren… Oké, ik geef het toe, het is ruim 20 jaar geleden, maar ik heb het wel gedaan!). Van het ene op het andere moment in het buitenland zitten? Ja hoor, we gaan koffers pakken en hoppa in het vliegtuig met die geit.. Ik kan echt nog even doorgaan maar neem maar van mijn aan dat ik een heleboel dingen heb gedaan die de gemiddelde HSP-er niet doet of durft. Het heeft absoluut geholpen dat ik drie kinderen heb waarvan er één ook een HSS-er is. Als kind was het een mini-ramp op twee benen en er zijn maar weinig dingen die we niet met hem hebben meegemaakt. Tot op de dag van vandaag is deze jongeman een leerzaam project, altijd op zoek naar de grens tussen wat kan en niet kan en soms slaat de balans wel eens door… Leerzaam, met name voor zijn omgeving die zich regelmatig achter de oren krabt en zo van tijd tot tijd eens flink door elkaar geschud word. Er is bij mij balans gekomen, dus ik verwacht dat hij deze ook zal vinden maar dat is momenteel nog niet aan de orde. Eigenlijk is dat het sleutelwoord wanneer je een HSS-er bent. Balans… Als ik zo eens terug kijk naar mijn leven ben ik altijd op zoek geweest naar uitdaging, dat is lastig, want waar geef je gas en waar neem je rust? Structuur? Dat is een heel erg lastig woord, net als het woord ‘moeten’, ‘agenda’ en ‘regeltjes’, want ik moest helemaal niks… In de praktijk betekende dit dat ik in de loop der jaren minimaal 75 verschillende werkgevers heb gehad. De verveling sloeg al snel toe wanneer ik in de gaten had hoe het werkte, dus dan ging ik maar weer op zoek naar een andere baan. Niet nadenken, gewoon van de ene op de andere dag ontslag nemen omdat ik altijd geweten heb dat er weer iets anders aan de horizon zou verschijnen. Het heeft een tijdje geholpen om in de horeca bedrijfskantines op te zetten of als probleemoplosser te werken, maar als het dan op de rails stond hing ik alweer halverwege de deuropening om op zoek te gaan naar een nieuwe uitdaging. Ik heb vaak aan mijn gezonde verstand getwijfeld als ik weer eens ergens vertrok. Je kent het vast wel; je bent alleenstaand en hebt de verantwoording voor een gezin, dus je kan toch niet zomaar vertrekken? Dat kon ik wel, ik deed het ook en weet je wat? Ik heb nooit één dag zonder werk gezeten als ik het zelf niet wilde. Inmiddels ben ik 50 winters jong maar het geldt nog steeds; ik zal nooit zonder werk zitten… Mensen die 40 jaar bij één werkgever werken of het aangaan van een vast dienstverband? Ik heb er ontzettend veel respect voor en vind het fantastisch als iemand het kan. Deze molensteen rond mijn nek kan ik niet verdragen, ik zou een bored out krijgen van pure verveling… Het nadeel hiervan is dat je nergens iets opbouwt, behalve als je goed weet te onderhandelen over je inkomen. Helaas zijn dat dingen die je pas veel later in je leven oppakt, want: ‘Ook dat nog, je bent HSP’, en je durft niet voor jezelf op te komen.’ Het voordeel is dat je steeds duidelijker in beeld krijgt hoe je het wilt, door vallen en opstaan, dat wel. Werken voor een werkgever was aan mij niet meer besteed, lichamelijk niet, maar ook vanwege de opgelegde regeltjes waar ik steeds tegenaan liep. Uiteindelijk groei je als bijna vanzelf naar een bedrijf voor jezelf. Dat kom ik tegen bij vrij veel HSP/HSS-ers. Let wel goed op je valkuil, want je vindt veel dingen een uitdaging, dus je pakt het ene na het andere op. Met hierbij het gevaar dat je binnen no-time omkomt in het werk, met als gevolg dat je van voren niet meer weet dat je van achteren ook nog ergens een leven hebt… Want uhm… Structuur, grenzen stellen en een agenda? Het blijft een lastige onderwerp, weet je nog? Voor mij was het simpel. Ik werd ziek, want HSP, dus ik heb best een kwetsbaar lichaam. Ineens kreeg ik twee jaar de tijd om na te denken over hoe ik het anders aan kon pakken. Voor mij persoonlijk is dit het grootste geschenk geweest wat ik had kunnen ontvangen. Ik heb geleerd grenzen te stellen aan mijn eigen gedrag, zodat ik ook grenzen kon stellen aan het gedrag van anderen. Ik heb een agenda aangeschaft, al moet ik mezelf er dagelijks toe dwingen er ook in te kijken. Een balans te vinden tussen wat ik aan kan en aanga blijft een lastige, want ik ben een enthousiast mens en vind veel te veel leuk. Balans is te vinden door praktische truckjes toe te passen: * Zes keer per dag een eetmoment, hoe druk je het ook hebt. Onthoud dat een snelle geest vaker voedsel nodig heeft dan gemiddeld. * Gronden, aarden of centreren genoemd. Maak contact met de aarde via wortels of buizen. Laat jezelf ermee vollopen en probeer het om bij jezelf te blijven. * Springen of sporten wanneer je ‘wazig’ word en merkt dat je de concentratie niet vast kan houden. Hierdoor kom je weer goed in je lijf te zitten. * Zeg niet meteen “Ja’, en vraag bedenktijd wanneer iemand met een voorstel komt. * Het scheelt veel frustraties qua tijdgebrek (want alles is leuk en een uitdaging maar er gaan toch echt maar 24 uur in een dag). * Structuur blijft een lastig woord, maar geef het eens een kans en probeer het een paar weken. Dan kom je er vast achter dat je er je voordeel mee kunt doen. Inmiddels begeleid ik veel HSP/HSS-ers, die klem lopen tussen het vinden van balans tussen gevoel en ratio. Het vinden van de balans tussen wat ze aan kunnen en aan durven is dan een belangrijk onderdeel van gesprek. Al deze mensen komen zomaar op mijn pad via de lijn. Daarin zit op dit moment mijn uitdaging. En wat er volgend jaar komt? Het zou zomaar eens kunnen zijn dat ik dan een totaal andere kant op ga. Ik heb me er maar bij neergelegd. Gevoelig ben en blijf ik, het aangaan van een uitdaging zal ik altijd nodig hebben, waarschijnlijk de rest van mijn leven… Yve
Posted on: Sat, 29 Jun 2013 08:05:30 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015