Merhaba sevgilim, bugün gidişinin, belkide gelmeyişinin üzerinden geçen binlerce günden biri. Ve bu da hiç okumayacağını bildiğim hüzün dolu mektuplarımdan sadece biri. İçimin çekmecesinden alıntılar. Bir gün olur da okumak istersin diye yazıyorum, belki beni anlamak istersin diye. Ama biliyorum ki, sen o çekmeceyi açtığında benim ellerim buruşmuş olacak. Birkaç zaman önceydi, yanımdaydın. Ellerim yüzünde dolaşıyordu, teninde. Yüzüne bakıyordum, her santimini ezberlemeye çalışıyordum.Çünkü sen yine gidecektin ve bana sadece ezberlediğim anılarım eşlik edecekti. Yokluğuna dayanmanın tek çıkar yolu buydu çünkü. Bir süre sonra onlarda beni terk edecekti. Ellerin, sesin, gözlerin ve gülüşün. Ben üzgün olacaktım, ben yorgun, ben bitkin. Seni unuttuğumda ben hüzünlerini seninle kapatmaya çalışan ama bunu bir türlü beceremeyen bir gönül aşığı olacaktım. Aradan yıllar geçtiğinde bile, adını duyduğumda kalbim hızlanacaktı. Gerçek değil miydi? Sende ellerimi tuttuğunda mutlu olmuyor muydun? Gözlerin parlamıyordu her bakışmda? Yapma, söyle hadi. Ben söyleyebiliyorum çünkü. Sen benim huzurumdun. Ve biliyorum ki, ne gözlerin bir daha öyle parlayacak, ne de ben huzuru böyle hissedeceğim. Ve sen, sen mavinin en çok yakıştığı insan, sende özleyecektin. Umarım bulunduğun yerde beni sana hatırlatacak bir şeyler vardır.
Posted on: Mon, 11 Nov 2013 11:10:31 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015