Noenie*: DEEL 57 Ik wou weer wat zeggen, maar hij hield me weer tegen. ‘Laat me aub even eerst uitpraten’ zei hij haast smekend. ‘Ik heb van Sonia gehoord da je niet meer bij Mo bent’ zegt hij. Ik knik. ‘Daar ben ik blij om weet je. Je ziet eindelijk zelf in dat je verkeerd zat.’ Ik knikte weer. ‘Ik mis je steeds meer en meer. Ik was zo jaloers toen ik hoorde dat je zou trouwen. Ik wou er alles aan doen om het tegen te gaan, maar ik gunde jou geen pijn en verdriet. Die 2 jaar dat ik in Spanje heb doorgebracht heb ik allerlei verkeerde dingen gedaan. Ik geloofde echt dat je me was vergeten, ik voelde me verraden en alleen. Ik deed alles om die pijn te vergeten’ zegt hij. Ik moest huilen toen hij dat zet te vertellen. ‘Ik had naar jou moeten luisteren, maar dat zag ik te laat in. En het spijt me zo voor al die dingen die je hebt moeten meemaken. Ik had daar voor je moeten zijn. Net zoals je er voor mij was toen mijn vader overleed. Wollah ik zal nooit vergeten wat je toen allemaal voor mij hebt gedaan. Je hield je sterk voor mij en ik negeerde je haast. Als ik je nou maar wat meer aandacht had gegeven, dan zeten we misschien niet in deze situatie’ zegt hij. ‘Dat is helemaal niet zo, ik begreep heus wel waarom je zo deed’ zeg ik. ‘Farah, ik ben nu bezig om mijn leven goed op te pakken. Amine heeft me een baan aangeboden en het gaat alhamdoellah goed met mij. Maar is nog altijd iets dat ontbreekt in mijn leven.’ Zegt hij. Hij pakt mijn hand vast en streelt die. ‘jij’ zegt hij weer. ‘Jij ontbreekt in mijn leven. En dat weet je, ik heb het je zo vaak duidelijk gemaakt, maar je was zo koppig.’ Ik hoorde wat achter me en ik draaide me om. Een paar obers zetten een paar grote schalen met eten en drinken neer. Ik keek Adam weer aan. ‘Faar, ik hou van je en ik weet dat je liegt als je zegt dat je niet van mij houdt’ Ik hield ervan hoe hij zo zelfverzekerd praatte. Hij graaide wat uit zijn broekzak. Een prachtige ring kwam tevoorschijn. Mijn hart stond even stil en ik kreeg spontaan tranen. Hij veegde ze weg. ‘Zullen we een einde aan dit spelletje maken. Wil je met me trouwen Faar’ zegt hij. Ik voelde me zo gelukkig. Dit was alles dat ik wou. Ik keek om me heen. ‘Dit allemaal om me terug te winnen’ vraag ik. Hij knikte. Ik grinnikte. Ik keek hem recht in de ogen aan. ‘Adam, je had me al bij de wilg’ zeg ik tegen hem. Zijn ogen begonnen te glinsteren. ‘Betekent dit dat je wil’ vraagt hij. ‘Natuurlijk gek’ zeg ik. Hij pakte me stevig vast. ‘Weet je hoe lang ik op dit moment heb zitten wachten’ fluistert hij in mijn oren. ‘Ik ook’ fluister in terug. Zijn lippen zochten de mijne en wat volgde was een zoen vol liefde. Ik voelde me het gelukkigst meisje van de wereld. Voor even leek het alsof we de enige op de aarde waren. We lieten elkaar weer los en keken elkaar weer aan. ‘Je maakt me zwaar gelukkig’ zegt hij. Ik lachte. ‘Adam?’ zeg ik. ‘Ja’ zegt hij. ‘Je hebt gelijk, ik zou liegen als ik het zou ontkennen. Ik hou van je, altijd al gedaan’ zeg ik. Hij omhelsde me met 1 arm waardoor mijn hoofd op zijn borstkas kwam. ‘Ik ook van jou schatje’ zegt hij. We bleven even zo zitten. ‘Heb je honger’ vraagt hij. We waren het bijna vergeten. We draaide ons terug om naar de schalen. Zo veel soorten eten. Broodjes, vis, lasagne te veel om op te noemen. En een grote schaal met verschillende soorten fruit. We aten en praatten. ‘Wat zei jou familie toen je zei dat je niet meer ging trouwen’ vroeg hij. ‘Ze waren eerst verbaasd, maar Hicham die was blij en mijn moeder die was blij om mij blij te zien.’ Zeg ik. ‘Wil je bruiloft’ vraagt hij. Ik was bijna vergeten dat Adam blut was. ‘Ja, maar nu hoeft het nog niet’ zeg ik. ‘Waarom niet’ vraagt hij. ‘We hebben geen geld’ zeg ik. Hij begint te lachen. ‘En dan, de meeste mensen die gaan trouwen hebben geen geld. Ze doen een grote bruiloft en beginnen hun leven op nul, waarom wij niet’ zegt hij. ‘Waarom zouden we onszelf in de schulden willen werken. We kunnen het ook klein houden’ zeg ik. ‘Als mijn vrouwtje een bruiloft wil dan krijgt ze die’ zegt hij. ‘Ok, ik heb nog genoeg gespaard voor de bruiloft met Mo’ zeg ik. ‘Zie je, en als je nog nodig hebt ik leg wel bij’ zegt hij. ‘Hoe wil je dat doen, je bent pas begonnen met werken’ zeg ik. ‘Ik leen wel bij Amine’ zei hij met een geheimzinnige lach. We bleven even op het strand totdat ik moe werd. Hij bracht me naar huis en onderweg praatten we over van alles dat we hebben meegemaakt. Ik heb gelachen. Adam zou me zo snel mogelijk om de hand komen vragen. Dit keer was ik zelfverzekerd. Ik had er zin in. Toen ik thuis aankwam belde ik meteen Sonia en vertelde haar alles. Ze was zo blij. Ik ging liggen op mijn bed. Alles verliep perfect, nu nog tegen mijn familie zeggen. Met mijn toekomstige bruiloft in mijn hoofd viel ik in slaap. FARAH: De dag van de bruiloft naderde. Mijn hele familie was blij voor me, omdat ik zelf gelukkig was. Adam was de perfecte man de laatste weken. Hij was zo lief. Ik heb dat allemaal echt gemist. Vandaag ga ik even met hem naar Antwerpen. We hebben wel een dagje vrij verdiend. Ik stap in bij hem en hij rijd weg. Eenmaal in Antwerpen gingen we meteen shoppen. Nou ja, ik ging shoppen, hij moest gewoon mee, klaar. We zijn haast blut, maar dat kan ons niets schelen, we hebben elkaar toch. We beginnen gewoon bij nul. We hebben allebei goede banen dus we krijgen het alhamdoellah niet moeilijk. ‘Die is mooi, dat word hem’ zeg ik. We staan bij een juwelierszaak naar ringen en armbanden te kijken. Adam heeft een eenvoudige zilveren ring gekozen en ik vond een heel mooie armbandje. ‘Mogen we die even zien’ zegt Adam tegen de man. De man pakt de armband en ik doe hem om mijn pols. Hij was simpel, maar mooi. ‘Vind je hem mooi’ vraagt Adam. Ik knik. ‘Deze wordt het’ zegt hij vervolgens. Hij rekent af en we lopen naar buiten. We kopen een ijsje en gaan even zitten. ‘Ben je gelukkig’ vraagt Adam na een tijdje. ‘Ja’ zeg ik gemeend. Hij doet zijn arm om mijn nek trekt me dichterbij. ‘Ik ook’ fluistert hij in mijn oor. ‘We komen niks tekort, toch’ vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. ‘Ik niet in ieder geval’ zeg ik. ‘Als je ooit iets tekort komt, als je ooit iets nodig hebt, je hoeft het maar te zeggen’ zegt hij lief. ‘Alles wat ik nodig heb is hier’ zeg ik naar hem kijkend. Hij grijnsde. ‘Ik hou van je’ zegt hij. ‘Ik ook van jou’ Hij drukt een zachte kus op mijn hoofd. ADAM: Ik heb haar eindelijk terug. Het heeft een tijdje geduurd, maar het is gelukt. De bruiloft is binnenkort. Farah heeft zogezegd alles betaald. Ik heb haar nog niet verteld dat ik eigenlijk niet platzak ben. Ik zou dat moeten doen, maar ik laat het nog even zo. Ik weet dat ze van mij houdt en niet om mijn geld, maar het is wel leuk om te horen dat ze van me houdt terwijl ze denkt dat ik geen geld heb. Ze zal vast wel kwaad zijn als ik het haar eindelijk vertel, maar haar kennende zal ze het wel snel vergeten. Zodra de bruiloft over is stort ik alles terug op haar rekening. Ze zal wel verbaasd zijn. Ik heb haar ook nog niet verteld over het huis. Ze denkt dat ik nog een huis zoek, maar om eerlijk te zijn is die nog niet helemaal omgebouwd. Sonia zou het interieur doen. Ze zei dat ze de smaak van Farah wel kent. Nu ik Farah terug heb zal ik er alles aan doen om haar gelukkig te maken. Ik heb mezelf beloofd om haar nooit meer aan het huilen te maken. Mensen hebben gelijk, je weet niet wat je hebt totdat het er niet meer is. Ik vraag me af wat ik nu zou doen als ze weg zou gaan. Ik moet er gewoon voor zorgen dat het niet zal gebeuren.
Posted on: Fri, 16 Aug 2013 23:12:53 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015