Norbert z Xanten – arcybiskup i święty Założyciel zakonu norbertanów i norbertanek, niemiecki arystokrata Norbert z Xanten został wymieniony jako potencjalny patron Buska. Nie od rzeczy będzie zatem przedstawić jego życiorys i rolę jaką odegrał w XII wieku. Norbert z Xanten – późniejszy święty a wcześniej założyciel zakonu premonstratensów, urodził się w Cesarstwie Niemieckim nad Renem za panowania Hermana z Salm. Młodość spędził na dworze cesarza Henryka V, gdzie początkowo korzystał do woli z uciech życia. W 1115 roku doznał olśnienia; rozdał cały swój majątek biedakom a sam chciał zostać doskonałym ubogim. Rozpoczął życie wędrownego kaznodziei nakłaniając do życia w ubóstwie, co się nie spodobało lubiącym żyć w dostatku duchowieństwu diecezjalnemu. Zaprzestał zatem pracy kaznodziejskiej i założył w 1120 r. w Premonstre zgromadzenie pustelników. Członkowie zgromadzenia mieli przestrzegać dobrowolnego ubóstwa. W tym czasie księciem Saksonii był Lotar z Sapplinburga, który popierał dążenia miejscowych możnowładców do zagarnięcia ziem sąsiadów słowiańskich (w tym czasie Saksonia leżała w północnych Niemczech). W roku 1125 umarł cesarz I Rzeszy Henryk V a wraz z nim wygasła dynastia salicka. Rozpoczęła się aktywna rywalizacja o osierocony tron. To współzawodnictwo wygrał saski Lotar zostawszy królem z ambicjami na zagarnięcie w przyszłości cesarskiej korony i założenie nowej dynastii. W tym samym 1125 roku zmarł arcybiskup magdeburski Rudolf przyjaźnie nastawiony do polskiego księcia Bolesława Krzywoustego oraz do misjonarza pogańskiego Pomorza Ottona z Bambergu. Rządy po zmarłym Rudolfie objął Norbert z Xanten, zwolennik Lotara oraz jego polityki zmierzającej do stopniowego podporządkowania Słowian Zachodnich (Obodrytów) i Polski Niemcom. Tego nie można było uczynić bez zgody papieża, którym był wtedy Honoriusz II. Po jego śmierci w 1130 r. rozgorzała gorąca rywalizacja o tron Piotrowy. W tym samym czasie obrano dwóch papieży równocześnie: Innocentego II i Anakleta II. Tego pierwszego poparło 16. kardynałów a drugiego 25., w tym także Kościół polski. Anaklet, mimo przewagi liczebnej przegrał rywalizację, choć to on zajął bazylikę św. Piotra w Rzymie zmuszając Innocentego do zajęcia Lateranu. Innocentego poparły takie osobistości jak król Lotar, opat cystersów Bernard z Clairvaux oraz arcybiskup Magdeburga Norbert z Xanten. Po upływie trzech lat, czyli w 1133 r. w podzięce za poparcie Innocenty II włożył na skroń Lotara koronę cesarską a wcześniej, czyli w 1131. roku włączył na usilną prośbę Norberta do arcybiskupstwa magdeburskiego diecezję poznańską. Arcybiskup magdeburski znany wcześniej jako ascetyczny pustelnik, zostawszy arcybiskupem przemienił się w rządnego władzy i majątku księciem Kościoła, któremu przysługuje bogaty dwór oraz wpływ na politykę ekspansjonistycznego państwa. Jego ambicje sięgały dalej. Chciał mianowicie całkowitej likwidacji prowincji polskiej i przejęcia arcybiskupstwa gnieźnieńskiego do Magdeburga. Tej prośby nie mógł mu odmówić papież Innocenty II, który nadal potrzebował poparcia, gdyż równolegle z nim sprawował rządy papieskie Anaklet II wspierany m.in. przez Kościół polski. W 1133. roku Innocenty II wydał bullę „ Sacrasancta Romana et apostolica Ecclesia” likwidującą autonomię polskiej prowincji, zamianę arcybiskupstwa gnieźnieńskiego na biskupstwo i włączenie go do arcybiskupstwa magdeburskiego. Z tą decyzją nie zgodził się ani Kościół polski z arcybiskupem Jakubem ze Żnina, ani książę Bolesław Krzywousty, który rozpoczął energiczne starania , aby cofnięto krzywdzące nas postanowienie. Tym razem sprzyjało nam szczęście. W 1134. roku, a więc zaledwie rok po wydaniu bulli umarł Norbert z Xanten i nie zdążył wprowadzić w życie postanowień bulli Innocentego II. Następca arcybiskupa Norberta, Konrad z Kwerfurtu nie zabiegał o wprowadzenie jej w życie. Opór Kościoła polskiego i dyplomatyczne zabiegi Bolesława Krzywoustego dały pozytywne wyniki. Otóż papież Innocenty II nie naciskany przez nieżyjącego już Norberta wydał 7 lipca 1136 roku następną, zwaną „złotą bullę” protekcyjną „Ex commiso nobis a Deo” przywracającą arcybiskupstwo gnieźnieńskie oraz gwarantującą pełne prawa metropolitalne arcybiskupów gnieźnieńskich. Oto jej ważny fragment: „Jeżeliby zasię ktokolwiek pokusił się zuchwale przeciwko naszemu postanowieniu wystąpić, podlega klątwie, zachowujący zaś je niechaj dostąpią łaski Boga wszechmogącego oraz świętych Piotra i Pawła, apostołów jego. Amen”. W ostatniej chwili obroniliśmy niezawisłość Kościoła polskiego a kto wie czy i nie niepodległość Polski. Franciszek Rusak
Posted on: Fri, 23 Aug 2013 12:20:24 +0000
Trending Topics
Recently Viewed Topics
© 2015