Tak jak Ty Potrafisz pisać tak plastycznie, widzę obraz ostry jak na fotografii, spróbuję choć raz Cię naśladować choć wiem, że nie potrafię. Bo moja Ojczyzna jest inna, nie zaprawiona w bojach, nie walczy o prawa małych i biednych, a jest po prostu moja. Taka codzienna, zwyczajna nie poetycka i wzniosła. Moja – jest lekka, dziecinna, Twoja – poważna, dorosła. Ja sercem czuję każdy zakątek, tak jak kobieta – inaczej nie umiem. Tobie jest bliższy świat debat i walk, Ty jak wojownik – piszesz rozumem. A jednak i Tobie w kąciku duszy coś się zaśmieje, coś zapłacze. Ojczyzna – jedna dla wszystkich choć każdy ją widzi inaczej. Twoja dłoń Nie jestem patriotką, ni nacjonalistką nie dla mnie Twój „bagnet na broń”. Nie dla mnie żale nad krzywdą narodu, ważne, że ten bagnet Twoja trzyma dłoń. Nie mnie się unosić nad biało-czerwoną kobiety ojczyzną rodzina i dom. Dla mnie błękit oczu i czerwień warg ważniejsza od „ręki karzącej” Twoja dłoń. Nie czytam uważnie tyrad Broniewskiego nie dla mnie wodogrzmotów ojczystych toń. Mnie czułe wody Jasnorzewskiej, Mickiewicza i Twoja najmilsza opiekuńcza dłoń. Nie jestem jak Ty mądra, silna, stanowcza a słaba i przytulna jak moich perfum woń. Mnie zamiast sztandarów i orędzi potrzebna Twoja pomocna dłoń. Nie mnie grzmieć z życiowej ambony rzucać „kur....mi” i strzelać w skroń. Dla mnie szczęścia namiastka, łzy, czekanie na przytulenie przez kochaną dłoń.
Posted on: Mon, 11 Nov 2013 13:15:20 +0000